Het was een pittig trainingsweekje. Erg pittig. Wat zeg ik, het was gewoon zwaar. Woon-werk was halverwege de week al behoorlijk pittig vanwege het tijdstip en de temperatuur, het tacx-ritje van vrijdag was niet zoveel makkelijker.
Dat zat 'm vooral in het mentale gedeelte. Vrijdagavond is toch weekend, en dan is het eigenlijk tijd om even geen verplichtingen te hebben. Maarja, wat ik in mijn kop heb, heb ik niet in mijn kont, en ik had me nu eenmaal voorgenomen 2 uurtjes te tacxen. Uiteindelijk mezelf maar voorgehouden dat het een mentale training was, en dat die de mannen van de jongens scheidt, uiteindelijk. Als dat zo is, dat zit ik goed, want op hangen en wurgen het einde gehaald. De laatste 6 minuten uiteraard weer onder de bekende begeleiding.
Vandaag was het gelukkig weer buiten fietsen geblazen, ondanks de matige weersvoorspelling. Samen met Cor, Ruud en, weer terug van skivakantie, Maarten. En voor het eerst in mijn fietscarrière hadden we vandaag de wind bij de taas. Normaal is, zeker hier in Nederland, de wind je ergste vijand. God heeft besloten, nadat hij was vergeten hier bergen neer te leggen, dat je in Nederland ter compensatie van die omissie altijd wind tegen hebt. Behalve vandaag. Daar waar een noord-westen wind was voorspeld kwam deze veel meer uit het westen dan verwacht en werd de rit richting Huissen er eentje op het gemakkie met het grootste gedeelte wind in de rug. De route was nieuw, via Wijchen, Beuningen, Ewijk en dan over de dijk naar Bemmel. Aan de strak gespannen vlaggen was te zien dat het wel heel stevig waaide, en na de onderbreking bij moeders in Huissen besloten we dan ook de beschutting van de stad op te zoeken en via Nijmegen terug te fietsen. Tot onze verbazing hadden we nu wederom het grootste gedeelte de wind in de rug. Slechts de etappe Malden - Nederasselt en vervolgens Grave - Oss stond de wind grotendeels op de kop, maar daar merkte ik eigenlijk pas dat ik uitstekende benen had vandaag, dus kon ik daar, om en om met Ruud, het kopwerk doen. De vorm gaf me toch wel een stevig kick. Met een trapfrequentie van 100-plus leek het of mijn benen maar niet moe wilden worden, hoezeer JandeWind ook zijn best deed.
Dat was dus een mooie afsluiter (4,5 uur en 127 km) van een zware week, met bijna twaalf trainingsuren. Volgende week de eerste georganiseerde tocht, heel optimistisch Lentetocht genoemd. Hopelijk veel DBA-ers en lekker weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten