Rondje Nijmegen

Zo ben je bijna bijrijder in de Tour du Mali, waar het windstil is met overdag 41 graden, en zo maak je weer eens een ouderwets Rondje Nijmegen, met windkracht 5 in de snufferd en temperaturen van net boven nul.

Maar het was wel weer de moeite waard. De eerste die zich vanochtend meldde was Sjoerd, al snel gevolgd door Cor en Ruud.

Helaas moet de initiator van dit zondagochtend gebeuren wegens oppas-perikelen verstek laten gaan, en gaat het dus met z'n vieren na een uitgebreid rondje koffie richting Nijmegen. Wind op de kop, en dus niet al te hoge temperaturen. Ruud heeft zich gisteren al bovenmatig uitgesloofd, en Cor kiest eieren voor zijn geld, dus kunnen Sjoerd en ik het merendeel van het kopwerk verrichten.

Dat gaat niet verkeerd, en ik verheug me dan ook op de klimmetjes. Al vanaf de eerste helling, de Zevendalseweg, gaat het uitstekend. Ik verteer alles eigenlijk met speels gemak, en kan overal met Sjoerd naar boven fietsen. Als we de klim bij Tivoli opdraaien fietsen we al kletsend naar boven, en zie ik de kilometerteller niet onder de 22 km/u komen. "Het moet niet gekker worden", schiet er door mijn hoofd. Vorig jaar moest ik daarvoor nog alles uit de kast halen.

Een paar kilometer verderop ligt de echte proef van vandaag. De oude Holleweg. Op ons forum wordt er sinds vorig jaar een provisorisch klassement bijgehouden, en mijn toptijd uit juli stond op 2 minuut 11. Erg benieuwd hoe het zou gaan draai ik de oude Holleweg op, om bovenaan een tijd van precies twee minuten te klokken. Sjoerd was nog een klapje sneller, maar dat mag mijn pret niet drukken. Eindelijk een duidelijk bevestiging in de vorm van een tijd dat alle training dit jaar niet voor niets is geweest.

Met dit lekkere gevoel vervolgen we de tocht. Ondanks de stralende zon wil het maar niet echt warm worden. We rijden dus lekker door, tot we aan het eind van de laatste klim, de Stekkenberg, er achter komen dat we Cor kwijt zijn geraakt. Dus terug gereden, want 'samen uit, samen thuis'. We slagen er echter niet in onze dappere rugzakken man te traceren, dus na een kwartier besluiten we maar naar huis te rijden.

Het windje hebben we nu in de rug, dus de snelheden lopen lekker op. Als we bij Overlangel even tegen de wind in moeten draaien zien we ineens honderd meter voor ons Cor rijden. Ha, gelukkig. We zetten even aan, om dan even verderop ons tegemoetkomend een DBA-shirt ontwaren. Rini! Meteen nadat alles bij elkaar is gekomen rij ik lek. Dat geeft iedereen de tijd om effe bij te kletsen. Rini besluit toch zijn oorspronkelijk route weer op te pikken en draait weer om, terwijl wij de laatste 20 kilometer met de wind in de rug afraffelen.

Na zo'n 135 kilometer en ruim 5 uur zijn we weer thuis. De douche is heerlijk en met een nog heerlijker gevoel vlei ik me daarna op de bank. Topmiddag!