Het kan ook anders

En zo zit je hier op te scheppen over het prachtige weer in de Ardennen, en zo overkomt je dit:

Maar zoals beloofd vandaag het hele verhaal, dus laten we bij het begin beginnen.

En dat begin was gisteren. Voor de zekerheid had ik zowel de MTB als de racert in de auto gegooid, maar toen we na een avondje uitermate gezellig bieren en wijnen wakker werden, was al gauw duidelijk dat de MTB eens een keer op stal kon blijven. Na een uitgebreid ontbijt werd langzaam alles in gereedheid gebracht om de eerste serieuze hoogtemeters van dit jaar te maken. Tot mijn verbijstering kwam ik er achter dat ik mijn wielerbroek vergeten had. Gelukkig zijn er in België voldoende wielerzaken en kon ik al snel na het begin van de rit een nieuwe broek aantrekken, waarna we maar eens echt aan de tocht begonnen. De regenjas, die ik gewoontegetrouw had aangetrokken was inmiddels vervangen door mijn windjack. Om die na een paar kilometer ook uit te doen. Een beetje ongelovig keek in naar mijn tellertje, dat maar liefst 14 graden celcius aangaf.

Onder de bezielende leiding van Maarten, die voor dit weekend de perfecte Garmin 605 had geregeld werd er omgedraaid, en werd de route de buissoniere in Xhoris na een lange lekker lopende klim opgepikt. Onder werkelijk perfecte omstandigheden en door een prachtige omgeving werden we weer richting Hamoir geleid. Daarbij bedwongen het volgende kreng, de eerste echte zware kuitenbijter van dit jaar:

De Trou vanuit Ferrières, voorwaar een klim die pijn deed. Na net iets meer dan 50 kilometer en ruim 800 hoogtemeters waren we terug, om ons vervolgens bij de rest van het gezelschap te voegen.

De volgende ochtend zag het er beduidend minder florissant uit. Maarja, je bent er toch, er stonden geen activiteiten op het program, dus toch maar de bikes uit de schuur gehaald, en de route van gisteren weer opgepikt waar we 'm gisteren verlaten hadden, bij ons voor de deur.

Aanvankelijk viel het nog wel mee. De weg liep lichtjes omhoog, het waaide wel stevig, en goh, wat liggen er toch veel takken op de weg. Toen we na een kilometer of 10 linksaf sloegen zagen we dat dat nog wel erger kon.

Het had dus blijkbaar echt gestormd vannacht. En ook tijdens de rit begon het harder en harder te waaien. Toen we na een kilometer of 20 vals plat van een procent of 2 hadden, en de wind in de rug, hoefden we niet eens te trappen. Omdat het intussen ook ongenadig hard was gaan regenen, werd er besloten om de kortste weg naar huis te nemen.

Dat viel nog niet mee. Sterker nog, dat lukte gewoon niet. Op een open vlakte, op zo'n 300 meter hoogte, stond de wind van opzij en loeide zo ontzettend hard dat ik letterlijk van de weg geblazen werd. Het ene moment reed ik nog rechts van de weg, het andere moment hing ik half aan de fiets in de berm aan de linkerkant van de weg. Ruud koos eieren voor zijn geld en stak dat stuk lopend over, waarbij bijna zijn fiets uit zijn hand waaide. Een kilometer of 10 knokken met de wind verder waren we eindelijk thuis. Nat en doorweekt maar wel erg tevreden dat er toch nog 35 kilometer en 500 hoogtemeters waren gemaakt.

Samenvattend: heerlijk gefietst. Mooie route en goed gezelschap. En de vorm? Die was uitstekend...