Openingsrit

Vandaag voor het eerst dit jaar op de wielrenner buiten gefietst. Al enige tijd had ik een ritje op-en-neer naar mijn moeder gepland, en gisteren was daar eindelijk ruimte voor. Toen de andere DBA-ers daar lucht van kregen was het paniek.



De één na de ander melde zich aan om mee te gaan, en uiteindelijk verschenen gisterenochtend Rini, Maarten, Carlo en Ruud in het clubhuis. Een eindje verderop werd Jan ook nog opgepikt en zo ging het met een mooi peloton richting Huissen. Aangezien ik het uitzetten van de route kreeg opgedrongen kon ik bijna de hele rit op kop rijden. Daar ging mijn duurtraining....

Onder Maarten's jubelende lofzang over de gekozen route werden in Nijmegen de eerste klimmetjes genomen. Unaniem klaagde iedereen over pijn in de benen bovenaan. Vlak voor de waalbrug ineens een oerbrul. Waar ken ik dat geluid toch van? En inderdaad, daar lag hij weer. Plotseling opkomende kramp gecombineerd met een stoeprand in de bocht waren dit keer de boosdoeners. Gelukkig viel de schade zowel aan fietser als fiets mee, en kon de weg worden vervolgd.

In Huissen werden we met open armen ontvangen, en de tweelingzussen hadden het er maar druk mee de dorstige en hongerige fietsers tevreden te stellen. Bij aankomst had ik direct Gijs gebeld, en die melde zich even later ook op de pauzeplek. Na veel bakkies pleur met bijbehorende versnaperingen ging het weer richting Oss. Dit keer via een omweggetje, want ik kon die niets gewende Brabanders natuurlijk niet onze wonderschone provincie laten verlaten zonder ze het natuurschoon van de uiterwaarden te laten ondergaan. Dus na een ritje langs de Gelderse Poort en de nodige geschiedenislessen over mijn eigen historie ging het via Nijmegen weer Brabant in.

Dat was ook het moment dat hier en daar de beentjes begonnen te protesteren. Ook niet gek, want de 100km barrière was al ruimschoots genomen. Eerst werd afscheid genomen van Gijs die naar Uden afboog, en vervolgens boog Jan af naar Schaijk. Een kwartiertje later bereikte de rest na ruim 5 uur en bijna 135 kilometers het einddoel, maar niet nadat Rini nog effe lek had gereden.

Een waarlijk spectaculaire seizoensopening, en nu maar hopen dat de weergoden de komende tijd niet weer roet (of in dit geval: sneeuw) in het eten gooien.