"Ben je de weg kwijt?" Ik sta vlak voor Made een bord te bestuderen om uit te vinden hoe ik het laatste stukje van mijn rit het beste kan afleggen. "Nee, niet echt, ik wil naar Zevenbergschen Hoek". "Oh kom maar, dan wijs ik je de weg wel even". Sympathieke woorden, gesproken door een medewielrenner.
Ik schat 'm ergens in de vijftig. Grijs TVM shirt, blauwe Look fiets en bovenbenen als kabeltouwen. Ik heb er intussen zo'n 70 kilometer op zitten, en net nu draaien we tegen de wind in. In een vloek en een zucht zit ik naast 'm tegen de wind in te knallen. We gaan dik over de dertig, en hij verteld doodleuk dat dit de eerste keer is dat hij fietst dit jaar. Ik neem even een aanloop in de vorm van een diepe teug adem, en ratel er snel uit dat het inderdaad veel gesneeuwd heeft, om me vervolgens weer te concentreren op het doen-alsof-er-niets- aan-de-hand-is-terwijl-je-hartslag-inmiddels-ver-boven-je-omslagpunt-beland-is-en-je-bovenbenen-in-brand-staan. Een wandelende dame brent redding, we moeten het even rustig aan doen. Gelijktijdig slaan we weer af naar rechts en komt de wind schuin van achter. Na een paar kilometer krijg ik de route van de laatste kilometers en een vriendelijk woord. Ik bedank 'm. Niet alleen voor zijn vriendelijkheid, maar ook voor het feit dat ik weer met de beide beentjes op de grond sta.
De week was qua training eigenlijk een beetje in het water gevallen. Carnavalsmaandag liet dinsdag diepe sporen na, waardoor trainen er effe niet in zat. Woensdag en donderdag waren hectische dagen op het werk en dus leek het alleen twee ritjes in het weekend te worden. Echter, om alvast te wennen voor als straks de WW-ritjes weer van start gaan, vrijdagochtend de wekker lekker vroeg gezet en voor het ontbijt een lekker stukkie getacxt.
Zaterdag was het eindelijk weer eens droog en boven nul en dus van de gelegenheid gebruik gemaakt om voor het eerst samen met neo-DBA'er Erik eens wat kilometers onder de wielen door te jagen. Het werd ietwat zwaarder dan verwacht, vanwege een toch wel erg stevig windje, maar de beentjes voelden prima aan. Zelfs de eerste zonnestraaltjes van dit jaar gevangen, al waren ze wel heel voorzichtig. Tel daarbij op dat Erik prima gezelschap bleek, et voila, een heerlijk zaterdagmiddagtochtje.
Voor de zondag had ik in eerste instantie een rit naar Zevenbergschen Hoek in gedachten, waar we met vrienden hadden afgesproken. De regen- en sneeuwdreiging op zaterdagavond deden me echter besluiten uit te slapen en de tacx op te zoeken. Toen ik echter rond een uur of 9 mijn bed uit rolde en zag dat het, in tegenstelling tot wat de Piet Paulusma's van deze wereld hadden beweerd, uitstekend fietsweer was, de plannen weer omgegooid. Snel omkleden, eten en drinken mee, en op avontuur.
Want dit soort ritjes draait altijd uit op zoeken, vragen, omkeren, nog een keer vragen. Vandaag viel dat gelukkig mee. De grootste problemen deden zich voor in het begin. Hoe kom ik door Den Bosch in Vlijmen? Toen dat, na de nodige vijven en zessen, gelukt was, ging het redelijk vlot. Zeker toen ik ergens rond Waalwijk op het Halve Zolenpad terecht kwam. Dit pad was onlangs op een vervelende manier in het nieuws, ik heb er alleen maar goede herinneringen aan na vandaag. Vlak voor het einde van de tocht speelde zich de openingsconversatie af, waarna ik het nog voor elkaar kreeg om 2 kilometer voor de bestemming lek te rijden.
Al met al een prima fietsweekendje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten