En wel helemaal in mijn ééntje. Solo. Ganz allein. Waar zijn je teamgenoten als je ze nodig hebt? Op het forum heerste al de hele week een oorverdovende stilte bij de catergorie "Weekendritten". Niet zaterdag nie, niet zondag nie, er werd blijkbaar helemaal niet gefietst nie.
Dus dan maar alleen er op uit getrokken. Tot mijn verdriet weer met de MTB, vanwege het witte goud dat weer in meer dan gewenste hoeveelheden was neergedaald vrijdagnacht. Ingepakt en gezakt ging het met de witte dopjes in de oren naar Den Bosch en via een flinke omweg weer terug. Ik krijg daar steeds meer plezier in, op goed geluk een afslag nemen en kijken waar ik uitkom. Deze keer ging de terugreis via Berlicum, Middelrode, Heeswijk en Heesch. Bijna thuisgekomen nog effe een omweggetje gemaakt, anders had er 1 uur 59 minuten en 10 seconden op de klok gestaan, en dat kan natuurlijk niet. Minimaal 2 uur is minimaal 2 uur. Na de omweg kon ik met een gerust hart uitklikken, met 2 uur, 1 minuut en 10 seconden op de klok. Mission accomplished.
Na een goede nachtrust gingen vanochtend hoopvol de gordijnen opzij, om ze vervolgens onder een stevig vloek even snel weer te sluiten. Ik had gehoopt de Pascal weer tevoorschijn te kunnen toveren, maar de Sneeuwgod had anders besloten. Een lange duurrit, op de MTB, mwah, dat had ik liever anders gezien. Maarja, lieverbroodjes worden niet gebakken, dus maar weer de winteroutfit aangetrokken en de witte wildernis in. Na een flinke aanloop over de Midden Peel route maar weer eens op goed geluk afgeslagen, naar rechts deze keer. Vanaf dat moment was het één grote Brabantse plaatsnamenverwarring. Ik kende alle namen, maar hoe liggen ze ook alweer ten opzichte van elkaar? En hoe ver weg? En is het richting huis, of er juist weer van weg? Uiteindelijk in Boekel beland leek het probleem opgelost, want Uden stond aangegeven. Maarja, carnaval, en dus optocht. Omgereden via Erp, en toen naar Uden. Maarja, carnaval, en dus optocht. Bovendien hebben ze volgens mij in Uden een enorm hekel aan Oss e.o. want op geen enkel bord een verwijzing naar dorpen en steden ten noorden van dit gehucht. Dus dan maar naar Volkel. Maarja, carnaval, en dus optocht. Om Volkel heengereden, en daar kwam eindelijk het verlossende bord: Zeeland (het dorp, niet de provincie). Na nog even glimlachen als ik het plaatsje Oventje passeer (het bestaat echt), zit ik al snel weer op bekend terrein, en dus op weg naar huis. En da's maar goed ook, want de benen vinden het wel mooi geweest. Bovendien moeten ze het al een paar uur zonder voeten doen (tenminste, ik voel niks meer daaronder). Schakelen op het voorblad gaat ook al heel lang niet meer, want alles is bevroren. Drinken wil ook niet meer, want... u raadt het al. Na 4 uur en een kwartier en dik 90 kilometer verder kom ik thuis. Honger en dorst strijden om voorrang, en na die basisbehoeften bevredigd te hebben keren tijdens een hete douche ook mijn onderdanen weer terug in het land der levenden.
Volgend weekend hopelijk meer gezelschap, want alleen is ook maar alleen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten