Voor degenen die het nog niet weten, ik ben officieel toegetreden tot het dikke-banden-kamp. Vorig weekend bovenstaand apparaat opgehaald bij Roseversand. Dat ging maar net goed. Ik riep thuis nog enthousiast: mountainbike frames zijn klein, dat ding past makkelijk op de achterbank! Dat bleek vies tegen te vallen.

Bij vertrek uit de winkel drukte de verkoper me nog op het hart om de schijven en blokken goed in te remmen. Anders macht es ganz kein spaB mehr, zei hij! Veel gepiep, e.d. Maar verstond ik hem nou goed? Dertig maal per schijf, optrekken tot 30 km/h en dan een noodstop maken?! Da's zestig interval-sprints! Daar ben ik een uur of twee mee bezig! Thuis gekomen viel de schemer al in, dus de fiets werd in midden in de woonkamer tegen een stoel gemodelleerd. De volgende dag was het droog dus ik ging op pad op de racer.

De rest van de week regende het, of was ik om andere redenen niet in staat om de boel in te remmen. Maar toen ik vanmiddag de buienradar bekeek, wist ik dat het vandaag moest gebeuren. Dus snel naar huis, fietspak aan, inbussleutels mee en karren maar. Dat feest duurde anderhalve kilometer...en toen ging ik op mijn bek. Heel lullig, maar wel met de nodige schade aan de knie als gevolg. Pissig kroop ik van het trottoir, inspecteerde de fiets en reed verder.

Zoals wel vaker het geval met nieuw materiaal overheerst de ergernis. De zadelpenklem bleek te los te zitten, waardoor ik rap hoogte verloor, maar niet rap genoeg om dat direct in de gaten te hebben. Toen mijn knieen mijn kin raakten, begon er toch een lampje te branden.

En die schijfremmen... Die gaan me nog menig speech van onze voorzitter opleveren.

En daar laat ik het voorlopig maar even bij!