Brabants Mooiste in Nistelrode

De tocht in Nistelrode is er een zoals zovelen hier in de buurt: goed geregeld, niet al te moeilijk. Dit keer was het echter speciaal: het was Sjoerd's maiden ATB-tocht! De voorbereiding was, zoals je hieronder al kunt lezen, niet vlekkeloos verlopen. Hou zou dat dan gaan als het echt lastig werd?





Nou, dat viel alleszins mee.



Ik had me verheugd om een ochtendje vallen en opstaan, voor Sjoerd dan, maar daar kwam niks van. Niet al te vroeg (goede voorbereiding is je halve op tijd vertrekken) vertrokken we richting Nistelrode. Lekker 10 kilometer warm fietsen. Dat was wel nodig, want het was goed koud.

In Nistelrode aangekomen was ik zo'n beetje wakker, en anders werd ik het wel van een partij baggerherrie a.k.a. nederlandstalige schlagers. Ik snap werkelijk niet wat een organisatie bezielt om zoiets te doen. Mocht gezelligheid de achterliggende gedachte zijn, dan kan ik ze in vertrouwen mededelen dat ze bij mij in ieder geval hun doel ruimschoots voorbij schoten.

Maar niet getreurd, nadat Dirk en Sjoerd ons ingeschreven hadden ging het van start. Handenwrijvend nestelde ik me in het wiel van Sjoerd, maar meer dan een beetje langzaam door de bochten gaan was er niet te beleven. Dirk deed het kopwerk, en dat had als voordeel dat ik niet meteen helemaal in het rood hoefde te gaan. Gevijven kachelden we richting pauzeplaats, maar helemaal ongeschonden kwam ik niet aan. Bij de beklimming van een talud vroeg ik ruimschoots op tijd aan Maarten of deze helling niet te hoog gegrepen was voor hem. Overmoedig ontkende hij dat, om vervolgens een tiental seconden later met de neus op de feiten te worden gedrukt. Vervolgens drukte hij met zijn hele hebben en houwe op Sjoerd, die daardoor weer op mij knalde. Daarbij werd ik levensgevaarlijk gewond aan mijn hand, maar als rechtgeaarde Gelderlander laat ik me daardoor niet uit het veld slaan, en werd even later de pauzeplaats ook daadwerkelijk bereikt. Wat gebazel en wat koppen thee later ging het weer loos, deze keer met die etter van Meulepas op kop. Sjoerd gaf geen krimp, maar ik zat in het wiel van Dirk te twijfelen over volgen of laten gaan.

Toen ik de beslissing volgen had genomen waren de vogels al gevlogen, en kon ik een kilometer of 5 zwaar in de achtervolging. Gelukkig deden beide heren het op een geasfalteerd stuk wat rustiger aan zodat ik me in hun wiel kon nestelen om daar tot kilometer 50 te blijven hangen.

Toen gaf Maarten aan dat hij het wel welletjes vond en rustig naar huis wilde. Omdat ook Sjoerd daar wel voor te porren was, sloot ik me zuchtend en steunend maar bij de beide heren aan. Waarom Maarten naar huis wilde bleef vervolgens een raadsel. Hij gooide er nog wat intervalletjes uit, waarbij de snelheid op liep tot boven de 40 p/u, de dwaas!

Uiteindelijk overleefden Sjoerd en ik zelfs dat, en smaakte de thee na afloop weer buitengewoon. Hoe het met Dirk en Cor, die we na de pauze zijn kwijtgeraakt, is afgelopen weet ik niet, maar daar zullen de heren ongetwijfeld verslag van doen.