Vandaag een thuiswedstrijd. En dat Gelderland goed ligt in de DBA groep blijkt wel als zich des ochtends maar liefst 4 potentiële hardrijders melden in het kluphuis. Voorwaar een opkomst om van te watertanden. Maar dat was nog niet alles. In Nijmegen voegt zich ook het twitterende lid bij het gezelschap, waardoor we een treintje van maar liefst 6 wagons op de rails kunnen zetten. Overigens is het wagonnetje uit Venlo een beetje boos als wij hem vertellen dat de locomotief wat later moet vertrekken. Dat is niet zo, maar de reactie van de Nis staat voorgoed in de annalen van DBA.
De Via Romana is een fietsroute die een oude Romeinse weg van Nijmegen naar Xanten (of andersom natuurlijk) volgt. En je raadt het al, de tocht van vandaag doet ongeveer hetzelfde. Vanwege het grote gezelschap en het einde van het seizoen wordt er gekozen voor de 115 km variant, en onder de bezielende leiding van de Nis en de Adelaar gaat het loos. Windje in de rug, dus heerlijk keuvelend vliegen de eerste 40 km tot de eerste pauze voorbij. De lucht is dreigend zwart, maar tegen alle verwachtingen in blijft het zo goed als droog. Na de pauze krijgt de Penningmeester het rond kilometer 70 toch wat moeilijk, maar als echt DBA team trekken wij ons daar natuurlijk niets van aan, en wordt hem verzocht of er niet een beetje doorgereden kan worden. De tweede pauze (zelfde plek, dus rondje gereden) komt voor hem als geroepen. We besluiten een Kaffee und Kuchen te nuttigen, een besluit waar we al snel spijt van hebben als ons een dreuge koek met een kannetje handwarme lauwe loelie wordt geserveerd. Maarten profiteert echter optimaal, en kan op het laatste stuk weer prima mee.
Nadat ik de Nis voor de ongeveer 6de keer vandaag er aan herinnerd heb dat hij de Marmotte niet heeft uitgefietst, beginnen we aan het pittigste gedeelte van de trip. Eerst de Geldernberg (Reichswald) die ik op kop begin samen met de Nis, maar waar de ratten vanuit het tweede wiel al snel het hazepad kiezen. En vlak daarna de Kartspielerweg, die traditioneel volle bak genomen wordt. Daar zit ik mezelf al rijk te rekenen, maar mijn splijtende demarrage die door niemand beantwoord kan worden, blijkt één bergje te vroeg te zijn, waardoor mijn poging in schoonheid sterft.Vervolgens ben ik getuige van de misser van het seizoen. Carlo en Ruud babbelen nog even na met een paar bevallige fietsduifjes die we niet uit het wiel gereden kregen, om vervolgens een aanbieding van diezelfde duifjes om gezamelijk een paar extra kilometers en hoogtemeters te maken af te slaan! Ik zou het een schoolvoorbeeld van een gemiste kans willen noemen.
Het laatste incident van de tocht doet zich voor als we de Nis moeten dreigen met het afnemen van zijn Gouden Aambei, omdat hij het vertikt om op de achterblijvers te wachten. Dat dreigement mist natuurlijk zijn uitwerking niet, en zo hobbelen we gezamenlijk Nijmegen binnen. Thuisgekomen word ik nog even uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk is, wegens het niet voor de deur afleveren van de kopmannen. Ik vind echter dat ik al voldoende knechtenwerk verricht heb vandaag, en nestel me net op tijd voor de GP van Monza op de bank.
Heren, bedankt voor weer een uitermate gezellig tocht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten