Dit jaar was onze vakantiebestemming De Marken (Le Marche) in Italie, een voor velen onbekend gebied, ten oosten van Umbrie en Toscane en grenzend aan de Adriatische zee.
Wat doe je als je naar Italie gaat? De fiets meenemen natuurlijk! Ik had geen idee wat me te wachten stond, maar het is een waar fiets- en vakantieparadijs. Bergen van 300 tot 1500 meter hoogte, strakke Italiaanse wielrenners met veel te dure, vooral witte fietsen, prachtige middeleeuwse dorpjes, weinig verkeer, mooie beklimmingen en afdalingen (het asfalt is alleen niet overal optimaal, maar als je klimt heb je daar weinig last van). Verder is het er goedkoop (cappuccino voor 1 Euro, enorme heerlijke pizza voor 5 Euro en we hebben een keer bij de boer een 5-gangenmenu geweldig gegeten voor 20 Euri pp met alles er op en er aan (eten wat de pot schaft, maar dat is geen straf!). Onze prachtige camping lag bij Ponte Messa, ca 35 km ten zuidwesten van San Marino.
Onze campingbaas raadde me aan om eens de Monte Carpegna te beklimmen; De Monte Carpegna is een bedevaartsoord voor Marco Pantani. Waarom? Omdat Marco Pantani in Cesenatico woonde, de Monte Carpegna gebruikte als ‘trainingsrondje’ en hij geen andere trainingsfaciliteiten nodig had. Een beroemde uitspraak van Pantani was: La Carpegna mi basta (ik heb genoeg aan de Monte Carpegna); deze leus staat dan ook ca 50 keer op het asfalt gekalkt met de handtekening van Pantani daaronder.
Aangezien deze berg ca 20 km van onze camping aflag, ben ik via wat andere bergen daar naar toe gefietst om eens te kijken hoe dat er allemaal uitzag, niet echt met het idee deze te beklimmen; de campingbaas had me al schrik had aangejaagd met de mededeling dat er verschillende stukken van 17% stijging bijzaten. De Carpegna bleek een gemene klim van slechts 6,9 km maar met een gemiddeld percentage van 9,9% met uitschieters tot 20%!
Aan het einde van het stadje Carpegna moest ik linksaf en zag daar het eerste bordje staan: eerst 0,5 km met max stijging 20% en gemiddeld 15%, hatsiekidee, toch maar proberen, het is maar een klein stukje en het ergste war er kan gebeuren is dat ik om zou vallen. Het viel me niet tegen, alhoewel ik mijn best moest doen om mijn voorwiel op de grond te houden; ik fietste door tot halverwege de beklimming (3,5 km ). Hier heb ik een heerlijk capu genomen en besloot ik later in de week de hele beklimming te doen.
Later in de week ben ik met de familie naar de Carpegna gereden; heb de dames afgezet op een terras bij een restaurant en ben aan de beklimming begonnen. Het was enorm zwaar, maar het lukte me toch de tocht te volbrengen zonder af te stappen; voordeel van deze beklimming is dat je grotendeels in de schaduw fietst en de beloning op de top is een schitterend uitzicht en het feit dat je weer af mag dalen. Onderweg kom je van alles tegen wat aan Pantani en aan de Giro-historie herinnert (zie ook de foto’s en de de Carpegna zat in 2008 ook in de Giro); Billboards met krantenknipsels van Merkx, foto’s en uitspraken van het olifantje, het hemels uitzicht van Marco en halverwege een stalen ‘beeld’ van de helaas te vroeg overleden cyclist.
In het magazine Fiets van september 2008 zijn er nog 2 artikelen verschenen die deze berg en de Marken-streek beschrijven (zie bijlages).
Hopelijk kunnen we een keer met onze DBA-ploeg deze prachtige streek verkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten