Pukkeltocht in Bemmel

De nazomer zorgde vanochtend voor net voldoende motivatie om de reis naar Bemmel te aanvaarden. Het viel niet mee, want de opkomst was minimaal (Maarten et moi) en beiden hadden we onze bedenkingen over de inspanning die verricht moest worden en het tijdstip waarop.

Zoals zo vaak blijkt dan, als je eenmaal op de fiets zit, dat de thuisblijvers ongelijk hebben. Zo ook vandaag. Daar kwam voor mij bij dat het een trip down memory lane was. Ik ben opgegroeid in het gebied waar vandaag de eerste 40 kilometer afgelegd werden en dat was voer voor een flink aantal verhalen en feitjes. Voor we het wisten waren we daarom in het noorden van Arnhem, waar een aantal klimmetjes gepland stond. Het begon met de Posbank, en dat ging bij beiden wel lekker.

Vervolgens ging het naar de Zijperberg en ook daar werd volle bak naar boven gejankt. De omgeving daar is werkelijk wonderschoon, en met de medewerking van het weer kregen we vandaag plaatjes voorgeschoteld die deden vermoeden dat je in het buitenland zat.

Na een kleine 60 kilometer was de pauze bij voetbalvereniging Arnhemse Boys. De laatste kilometer daar naar toe ging langs ziekenhuis Rynstate, en dat deed me toch wel veel. Veel tijd doorgebracht met Pa tijdens zijn ziekte.

Nadat we de pauze overleefd hadden (een roedel dames zorgde voor een ongekende geluidsoverlast) ging het, na nog een paar klimmetjes langs de A50 weer terug richting Bemmel. Op de brug over de Nederrijn sloten we aan bij een heer en een dame, die na een kilometer of 3 blijkbaar besloten om te kijken of ze ons er af konden fietsen. Het tempo ging naar dik 35, maar Maarten en ik gaven geen krimp. Sterker nog, met nog zo'n 15 kilometer te gaan nam Team DBA de leiding om die niet meer uit handen te geven. De teller kroop naar de 40 km/u en veel te vlug bereikten we het eind van de tocht. Met net geen 100 km op de teller konden de voetjes weer aan de grond. Thuisgekomen werden we nog even enorm verwend door Floor die twee heerlijke uitsmijters uit de pan toverde. Toen Maarten echter in zijn blote kont op straat stond, werd het tijd om naar huis te gaan.

Nog een opmerkelijk feit: ik heb de penningmeester nog nooit zo zien zweten als vandaag. Het lijkt er op dat hij eindelijk alle schroom van zich af gooit en eens een keer flink pijn durft te lijden. Nou maar hopen dat hij niet serieus gaat trainen...