Tenmiste, voor 1/3de. De fietsenmakert in Mook was vrijdagavond klaar, en dus kon ik mijn bakkie vast ophalen. Bij aankomst was het wel even schrikken.
Het beloofde rode stuurlint was niet zo rood als ik gehoopt had. Het neigde eerder naar roze... Maarja, geen tijd om daar nog iets aan te doen, want vrijdagavond stond de Eerste Nationale Wielerquiz ten bate van Artsen zonder Grenzen op het programma. Met dank aan ieders inspanning, en vooral die van Carlo, werd de avond een doorslaggevend succes. Een traditie lijkt geboren.
De volgende dag was er, na de zaterdag beslommeringen, nog wel even tijd om de nieuwe fiets te testen en naar wens af te stellen. De ervaring leert dat het niet slim is om met een danig gereviseerde fiets direct een lange tocht te maken. De piepjes, kraakjes, niet lekker zittentjes zijn dan niet van de lucht, en het verdient dus de voorkeur deze eerst uit de weg te ruimen. Een rondje dijk met Ruud en Erik was daarvoor een uitgelezen mogelijkheid. En dus was er tijd om de rem iets strakker te stellen, de achterderailleur iets bij te stellen, de zithoogte te verlagen, het zadel iets anders te zetten. Kortom, als een volleerd fietsenmakert de 70 kilometers in een lekker zonnetje en met prima gezelschap afgelegd.
Waarna het zondag tijd was KBK. De schrik sloeg me om het hart toen we om kwart voor negen in een file voor de parkeerplaatsen kwamen. Dat ging vorig jaar een stuk vlotter. Na parkeren en omkleden wilden we ons gaan inschrijven, maar wat schetst onze verbazing: dat kon wegens de drukte niet meer.
Dus op aanraden van de organisatie als zwartrijders het ruime sop gekozen. Dat bleek in het begin een behoorlijk dichtbevolkt sopje te zijn. Waar mogelijk ging echter de zweep erover, want vandaag was het de grote hoe-staat-het-met-mijn-vorm-en-conditie-test-dag. Dat zorgde er voor dat we na de tweede beklimming Dirk, Cor en Rini kwijt waren. Die vervolgenden als afgesproken de tocht op eigen tempo.
Sjoerd, Maarten, Gijs en ik stampten er lekker op los. Weliswaar tegen de wind in, maar vergezeld van een heerlijk zonnetje, dat voor dito temperaturen zorgde. Mijn SRAM groep hield zich goed, maar het is wel wennen zo'n compact. Ik neig voor dit soort ritjes toch naar de dubbel met een 28 achter.....
Een lang verhaal kort: veel kopwerk gedaan, hard gereden en me prima vermaakt. Ter vergelijk: vorig jaar haalden we 24,5 km/u gemiddeld bij deze tocht, deze keer was dat 28. Ik lijk klaar voor Italië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten