Wat een weer weer

Met gemengde gevoelens zit ik vanochtend naar buiten te kijken, naar het stralende lentezonnetje. Lekker voor tweede paasdag, maar wat was het lekker geweest als die zon er een dag of twee eerder al was geweest. Het tegendeel was het geval.
Vrijdagavond vertrokken richting Longueville in de Ardennen. Onderweg bij Math Salden nog een zonnebril gescoord, tenminste, dat dacht ik. Toen ik een half uurtje na de aankoop vastliep in de file wilde ik mijn aankoop inspecteren en bleek ik de trotse eigenaar van een lege doos. Salden heeft belooft de bril alsnog op te sturen, ben benieuwd.

In de zeikende regen kwam ik vervolgens bij ons verblijf voor het weekend, waar na een paar minuten ook Ruud, Rini en Cor zich melden. En nadat wij vier gegeten hadden meldde ook Maarten zich. Met de nodige bezorgdheid werd het weerbericht geïnspecteerd. Dat zag er voor de zaterdag niet briljant uit. Toen we de volgende ochtend opstonden regende het dan ook ongegeneerd. Na een uitgebreid ontbijt werd de buienradar geïnspecteerd en die gaf een droge periode aan na 1 uur. Toen om 12 uur 59 de laatste druppels gevallen waren stonden we dan ook startklaar en werd na enig zoeken de Route de Bruissonniere opgepikt. Deze keer het gedeelte dat we bij ons vorige bezoek niet gereden hadden.

Ondanks dat ik vrijdag heftig verkouden was geworden ging het best lekker. Ik nam de klimmetjes in D2, meestal met Maarten in mijn wiel en Ruud een meter of 5 vooruit. Cor en Rini hadden besloten hun eigen tempo te rijden en verteerden de meeste klimmetjes samen. En als door een wonder hielden we het droog. Slechts de laatste vijf minuten begon het te regenen, maar dat kon de pret toen allang niet meer drukken. In totaal een uurtje of 4 gefietst, met 93 kilometers en 1550 hoogtemeters. Een lekker begin zeg maar.

In de loop van de avond sloot Dirk zich aan bij groep, en de nodige biertjes en wijntjes later werden de bedden opgezocht. Ondanks die alcoholische versnaperingen en de rit sliep ik slecht, en om 7 uur ging de wekker alweer. Er moest vroeg vertrokken worden, want om 9 uur was er met Gijs en Sjoerd afgesproken om de Routes des Sommet de Lienne et Ambleve te gaan fietsen. Een 120 kilometer en 2000 hoogtemeters, dat was de bedoeling. Ook nu regende het weer heftig toen we opstonden, maar de buienradar gaf aan dat het rond 9 uur droog zou worden. Dat leek een uitstekend timing, maar toen we op dat tijdstip op de verzamelplaats in Werbemont aankwamen regende het pijpenstelen en was het ijskoud. Na een klein half uur wachten en druk overleg werd er besloten om toch maar te starten, in de hoop dat het weer zou opklaren.

Niets bleek minder waar. Het bleef regenen, en al binnen 10 minuten waren mijn broek en schoenen doorweekt. Samen met een stevige wind een uitgekiend recept voor een potje bibberen. Daar kwam nog een keer bij dat ik door de verkoudheid en slechte nachtrust niet hersteld was van het ritje van de vorige dag. Mijn hartslag kwam slechts met veel moeite een beetje omhoog. Kortom: ellende. Na een uur of twee gereden te hebben kwamen we in Basse-Bodeaux aan, waar ons vast stopplek zowaar geopend bleek. Nat en verkleumd naar binnen, en de kop warme chocolademelk met een tosti deden iedereen zichtbaar goed. Toen we ons een half uurtje later weer naar buiten begaven stond het voor mij vast: terug naar de auto. Gijs en Sjoerd besloten anders en vervolgden de route. Via twee prachtige lange klimmen (Ancienne Barriere) was de rest na 57 kilometer en bijna 900 hoogtemeters weer terug bij de auto. Snel terug naar het huisje, douchen, warm worden en Ronde van Vlaanderen kijken. Het weer leek 's-middags wat beter, maar een telefoontje naar Sjoerd toen we op weg naar huis waren leerde dat dat niet helemaal klopte.

Uiteindelijk een gezellig weekend, met redelijk wat fietsen, een aardige hoeveelheid drank en pokkeweer. Het lijkt er op dat het de komende week eindelijk lente wordt. Ik verheug me er nu al op.