Zandhazentocht 2009

Het was nog donker toen mijn wekker afliep vanochtend. Belachelijk vroeg was het niet, half 8, maar het geeft wel aan dat we weer volop in het MTB seizoen zitten. Dus snel er uit, fietsendrager erop, bak brinta naar binnen, en wachten op wie er mee gaat. Tot mijn vreugde en verbazing was Cor de eerste die zich meldde. Naar enig blessureleed aan de rug, wilde hij het vandaag weer eens voorzichtig proberen. Gewoontegetrouw was Maarten weer eens veel te laat, maar omdat hij reservebandjes voor me had meegenomen, kon er nog net een kopje koffie af.



Toen ging het snel richting Horst, want het was al laat. Uitpakken, aankleden en inschrijven, het ging allemaal in een vloek en een zucht, en om 5 over half tien ging het loos. Helaas moesten we al snel afscheid nemen van Cor. De splitsing 30 (Cor) en 50 (Maarten et moi) doemde al enkele kilometers na de start op. Gauw de autosleutel aan Cor gegeven, die zou er tenslotte een stuk eerder zijn. En loos ging het. Maarten had zich blijkbaar voorgenomen mij de vernieling in te rijden, want in een genadeloos tempo werd het éne na het andere obstakel genomen. De ondergrond was prima, maar het parcours technisch en veeleisend op sommige stukken.

Midden in een afdaling schreeuwt Maarten ineens: "Beer, fietspomp!". In de veronderstelling dat hij zijn pomp verliest ga ik meteen vol in de Ho-ijzers, wat bijna tot gevolg heeft dat ik over de kop vlieg (we zitten tenslotte midden in een afdaling). Met veel kunst- en vliegwerk blijf ik overeind en strompel een eindje terug om de gewraakte pomp te confisqueren. Snel hervat ik daarna de tocht, achter Maarten, die gewoon is doorgereden, aan.

Tot mijn grote verbazing tref ik hem een honderdtal meter verder in een innige omhelzing met een nogal gezette Limburger. Liefdevol vraagt onze penningmeester aan de cyclocrossert of hij helemaal van de pot gerukt is, wel goed bij zijn hoofd, en fluistert hem in het oor dat het allemaal wel effe lekker zal worden zo. Tranen schieten in mijn ogen, van het lachen wel te verstaan. In de klim in onze goedwillende fietsert van zijn lijn geweken, tegen Maarten aan gevallen, om er bovenop te eindigen. Vervolgens heeft hij Maarten tijdens het opstaan nog een aantal oorvijgen verkocht, om tenslotte met behulp van Maartens voorwiel overeind te komen, met als gevolg een slag(je) in Maartens voorwiel. Vandaar de ietwat chagrijnige reactie van Mighty Maarten.

Opgefokt door dit alles gooit Maarten de zweep er weer over. Na een kilometer of 15 neem ik maar over, zodat ik mijn eigen tempo kan rijden. Maarten gaat echt te hard. Tot onze schrik, verbazing en plezier zien we ineens Cor in de verte rijden. Snel hebben we hem bijgehaald om hem vervolgens met een bulderend: "AAN DE KANT!" de stuipen op het lijf te jagen. Snel splitsen onze wegen zich echter weer, om bij de pauzeplek weer samen te komen. Daar vraagt Maarten of ik dat pompje nog heb gepakt. Trots haal ik het ding te voorschijn en wil hem aan Maarten overhandigen. Die zegt echter: "Nee, dat is wel iets voor Cor, of niet Cor?". Blijkt die pomp helemaal niet van hem!

Na een bakkie thee weer gauw verder. De moeilijkheidsgraad neemt nog een beetje toe, en Maarten hapt nog een keer stevig zand bij een val aan het eind van een afdaling. Nadat we ons ook nog door een enorm modderbad hebben geploegd, nadert het einde van de tocht. Een heuveltje naar het viaduct bij de A73 wordt door Maarten als te zwaar beoordeelt, en hij neemt de easy way out. Door zijn manoeuvre op het allerlaatst uit te voeren dwingt hij ook mij tot deze afgang. Vloekend en tierend rij ik achter hem aan, daarbij puttend uit het arsenaal aan scheldwoorden dat ik hem eerder deze dag heb horen bezigen. Het is het laatste incident tijdens deze mooie en zware tocht.

Na afloop gaat het echter nog twee keer mis. Allereerst laat Cor mijn autosleutel verdwijnen alsof hij Hanz Kazan zelf is. Slechts na drie de auto binnenstebuiten te hebben gekeerd duikt het kleinood weer op. Daarna pluk Maarten nog even de vruchten van het ondeskundige gebruik van deel 3 van de fietsendrager: de knop is dol. Zwevend tussen mijn en Maartens MTB wordt de Trek van Cor naar huis vervoerd. Dit gaat gelukkig allemaal goed, en de thee na afloop smaakt weer als vanouds.

Een meer dan welbestede zondagochtend!