Voor aanstaande zondag staat her vizier op Malden gericht. Eén van de mooiste, zo niet dé mooiste mtb tocht in de omgeving. Vorig jaar waren we er ook, en dat leverde het volgende verslag van Dirk op:
Om 9.00u waren we compleet in het clubhuis aan de Willibrordusweg; Cor,
Ruud, Eric, Maarten en mijzelf. De fietsen op de fietsendragers gezet en
vlot richting malden gereden. 0 graden, wat nevel en een heerlijk
winterszonnetje. Aangekomen in Malden werden we door een privé-begeleider
van de organisatie naar een perfecte parkeerplek naast de kerk verwezen.
Een kort ritje naar de start zonder zorgen zo leek. Totdat Dhr. Vermeulen
met een tikkende crank zenuwachtig terugviel in het peloton. Bij de start
werd door een technisch toegesnelde hulpdienst de trapas vastgedraaid en
konden we aan de tocht beginnen. De eerste 5km gingen prima. Brede harde
paden, en van enige glooiing nog niets te merken. Dit veranderde als snel
en de eerste klimmen waren een feit. Maarten en Ruud namen het voortouw
gevolgd door mijzelf, Eric en Cor. Na een tweetal klimmetjes viel Ruud
ineens terug vanuit de kop. Een hevig ratelende achterderailleur was
hiervan de oorzak. Stiekem in mijzelf gniffelend naar Maarten toe gereden
met Eric in mijn wiel. De eerste (vette) afdaling goed doorlopen en de
eerste lange klim doemde voor ons op. Al snel moest ik Maarten en Eric
laten gaan. Mijn hartslag ging als een dolle tekeer. Geen heuveltjes a la
Herpenduin, maar een echte stevige puist ditmaal. Met mijn tong op mijn
schoenen vervoegde ik mezelf bij Maarten en Eric die bij de
afstandensplitsing bovenaan de puist stonden uit te hijgen. Enige momenten
later volgde Ruud en later ook Cor. Voor Cor was de keuze van afstanden
geen keuze. 33km en geen meter meer. Zonder al te veel gemor kozen we na
10km gefietst te hebben voor de 33/38km route, waarbij de intentie er lag
om in ieder geval de 38km te pakken. Maarten en ik doken direct de afdaling
in die eindigde in een mooi breed pad. En daar, juist daar begon voor ons
de ellende.
Ineens een pijl rechtsaf, maar witte linten rechtdoor..... ??? Tja,
rechtdoor dan maar, want het paadje rechts hadden we eerder in de tocht al
gehad.......Om een heel lang verhaal kort te maken kregen Maarten en ik het
volgende programma voorgeschoteld: 20% beklimmingen door dikke blub
waardoor we halverwege beklimmen uit moesten hijgen om het hart de nodige
rust te gunnen, plassen en modder waar we tot aan de assen in wegzakte en
stille plekken in het bos.....hele stille plekken. Uiteindelijk de route
weer gevonden door wat hulp van mede-verdwaalden mtb-ers. Het tempo flink
opgeschroefd om eventueel Cor, Ruud en Eric nog in te halen. Bij de
pauzeplaats goed rondgekeken, maar helaas niemand gevonden. Verder gefietst
en de werkelijk fenomenale tocht uitgefietst. Want dit soort klimwerk en
met name spectaculair afdalingswerk vind je niet in de regio.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten