De Hel van '09

Het was net echt vandaag: bevroren wenkbrauwen, sneeuw in het haar, inhoud van bidons bevroren. Kortom, onze eigen Hel van '09.

Ik had me eerder deze week al voorgenomen: zondag ga ik koste wat het kost fietsen. Dat onder een afdakje zitten zweten zal wel goed zijn voor de conditie, maar fietsen is het niet.



Angstvallig werd dus het weerbericht in de gaten gehouden, en dat werd er gedurende de week niet beter op. Toch kreeg ik uiteindelijk nog een DBA-er zo gek om mee te gaan. Ruud is altijd wel in voor dit soort ondoordachte acties.


Toch twijfelde ik of hij wel op zou duiken zondagochtend. Ik wou namelijk naar buiten kijken om het weer te checken, maar dat ging niet: ramen dichtgesneeuwd. Toch maar naar beneden, melk opgezet voor de Brinta, en intussen de sms checken. Geen bericht, goed bericht. Inderdaad verscheen hij stipt op tijd. Na gauw een bakkie ging het richting Wanroij. Wel onder het mom "we zien wel waar het schip standt" want veel fiducie hadden we niet in een goede afloop. Na een kilometer kon er al in de remmen worden geknepen. Zoals ik al vreesde was het termo-jack veel te heet voor me. De dubbele handschoenen dus uit, jack uit, in de berm verstopt, dunne regenjackje aan, en karren maar. Koud was het eigenlijk niet. De HAC vond het -3 en dat klopte wel aardig. Dus weer een paar kilometer verder kon ook de muts onder de helm af, want ik raakte aardig aan de kook. De weg was redelijk begaanbaar, hoewel het hier en daar wel glibberen was.

Toen we bij Reek rechtsaf draaiden daalde de stemming toch wel even. Een ijzig koude wind blies ons recht in de snufferd. Dat was niet alleen koud, het drukte ook het tempo behoorlijk, en joeg de hartslag stevig de hoogte in. Na een kilometer of 5 ploegen waren we het wel eens: we komen niet op tijd in Wanroij voor de start. En niet alleen dat, we konden ons eigenlijk niet voorstellen dat de tocht door ging onder deze omstandigheden.


Bij Volker ging het linksaf, met de wind weer schuin achter en dat scheelde een jas. Ik had intussen een brok ijs voor mijn oog hangen. Zweet liep van mijn wenkbrauw naar beneden maar bevroor onderweg, zo een mooie ijspegel vormend. Even later waren we in Wanroij en werd ons vermoeden bevestigd: wegens weersomstandigheden afgelast. Na twee lekkere bakkies en een gezellig gesprek met een paar die-hards ging het weer op weg. Plan was om via Grave te gaan en zo nog wat extra kilometertjes te pakken. We hadden tenslotte de wind in de rug op de terugweg.


Nou, die extra kilometers kwamen er. En wel wat meer dan we gedacht hadden. In plaats van noordelijk richting Mill te gaan vertrokken we per abuis richting het zuiden, richting Sint Anthonis. Nog niet precies begrijpend hoe het zat werd er koers gezet richting Boxmeer. Omdat Ruud zijn eigen provincie blijkbaar niet kende, konden we pas nadat we een kaart geraadpleegd hadden bepalen waar we zaten en waar we heen moesten. Fluitend ging het daarna naar Oeffelt en Cuijk. Windje in de rug, wie doet ons wat?


Nou, diezelfde wind. Want over de Beerse baan richting Grave betekende al half tegen de wind in, en na Grave richting Schaijk was vol tegen de wind in. Met zo'n 70 kilometer in de benen viel dat nog niet mee. Vervolgens wordt het weer heel donker en begint het fors harder te sneeuwen. Kortom, de laatste 10 kilometer zijn een lijdensweg.


Maar tsjonge, wat voelde ik me goed toen ik thuis was. Moe, koude voeten, bevroren wenkbrauwen, maar o zo voldaan. En een niet te versmaden 86 kilometer in 4 uur en 15 minuten fietsen op de teller. Kortom, een topdag!