Records

Met het ritje van gisteren gingen zowat alle denkbare records aan diggelen. Hopelijk is dat een voorbode voor over twee weken.

In de maand mei reed ik meer kilometers dan ooit in een maand (1656), deed dat in meer uren dan ooit (61) en pakte en passant ook nog een record aantal hoogtemeters mee (17.119). En dat gebeurde zaterdag in de langste rit die ik ooit gereden heb (235 km): Valkenswaard - Valkenburg -Valkenswaard.

De oorspronkelijke planning voor dit weekend bevatte de 200km van de Ronde van het Eindhovens Dagblad, maar de weersvoorspellingen brachten me er toe om zaterdag mijn laatste test voor de 3 Ballons te doen. En wel  VVV. Door deze last-minute wijziging stond ik eigenlijk voor het eerst sinds ik fiets alleen aan de start van een toertocht.

Dat gaf me meteen de gelegenheid om mijn nieuwe wapen in de strijd tegen de zwaartekracht te testen: de Eastons EA90 SLX. En echt, alleen voor het geluid zou je ze er al op zetten. Dat ze licht zijn, en dat de Isaac een stuk beter stuurt en aanzet, dat hoeft de concurrentie niet te weten.

Maar goed, alleen van start dus, om stipt 8 uur. Licht windje tegen, niet te gek beginnen. Toch raapte ik al redelijk snel wat medetoerders op, die braaf in mijn wiel gingen zitten. Net als ik hadden ze blijkbaar last van de onzichtbaarheid van de pijltjes (witte bordjes met zwarte pijltjes werkt echt niet) en reden we dus al snel verkeerd. Voordeel was dat we na een kilometer of twintig daardoor konden aansluiten bij een lekkere snelle groep, die vervolgens ook weer verkeerd reed.

Gelukkig ging het vanaf kilometer 25 wel goed, en in gezwinde spoed ging het richting de eerste pauze, na 60 kilometer. Na wat te hebben bijgetankt maar weer opgestapt, er van uitgaande dat ik wel zou worden opgeraapt door een groep. Helaas, tot in Zuid Limburg al het werk alleen kunnen doen. Inclusief de klimmetjes Cauberg, Sibbegrubbe en Maasberg. De beentjes waren niet al te goed, maar de conditie puik, dus leverden die klimmetjes weinig problemen op. Ook na de tweede pauze weinig, of eigenlijk géén, hulp. Wel een paar keer in een groepje gezeten, maar die dwarrelden er in de klimmetjes meteen af. Niet erg, want de wind had ik in de rug, en met een kruissnelheid van zo'n 35 in 't uur ging het op Valkenswaard af. Totdat ik een bordje miste....

De details zal ik jullie besparen, maar dankzij Cor (56 jaar, fietst 6 dagen in de week, alleen niet op vrijdag, want dat is rustdag, en kan dat doen vanwege afkeurde rug na 4 zware operaties, doet alleen lange afstand fietsen, heeft er 3, waarvan 1 Orbea Orca) die een fietsknooppunten kaart bij zich had vonden we uiteindelijk de weg weer terug. Cor spoorde mij nog aan om de laatste kilometers vol gas te geven, maar ik koos ervoor gezellig babbelend weer terug te keren in Nederland. Om na maar liefst 235 kilometers in 8 uur netto precies de fiets weer in de auto te gooien.

Waarmee dus min of meer de voorbereiding op de 3 Ballons eindigde. Deze week nog een beetje de beentjes in beweging houden, het weekend nog een lange duurtraining, en dan woensdag naar de Vogezen. Ik voel me er klaar voor, en heb er hoge verwachtingen van. Uit alles blijkt dat ik een stuk sterker ben dan vorig jaar, en ik heb me echt degelijk voorbereid. Niet ziek geweest, het trainingsschema voor mijn gevoel goed samengesteld en alles kunnen doen wat ik wilde doen. Maarja, dat alles is nog geen garantie dat het ook een succes wordt. Vorig jaar dacht ik ook even mijn oude tijd te verpletteren, maar was het keihard knokken voor een half uurtje winst. Het blijft dus spannend, en dat is maar goed ook.