maandag 31 oktober 2011

MTB weekend Winterberg

Het mountainbike plezier kent dit seizoen geen grenzen. Letterlijk. Waar we 'vroeger' elke week een tocht in de omgeving maakten (Herperduin, Bedaf, Maashorst, Slabroek) worden er dit seizoen grenzen verlegd. Eerst waren dat provinciale grenzen, met uitstapjes naar de vaste MTB routes in Groesbeek en Arnhem, en afgelopen weekend waren dat zelfs landsgrenzen.

De reis ging namelijk naar Winterberg bij onze Oosterburen. Op redelijk te berijden afstand waardoor we (Maarten, Sjoerd, Anne et moi) niet eens zo heel vroeg op weg hoefden zaterdagochtend om ons rond 11 uur op de plaats van bestemming te melden. Kleines Hotel Wemhoff bleek een schot in de roos maar de kennismaking verliep ietwat stroef. Volgens de vriendelijke medewerkster van het hotel had Maarten twee kamers geboekt terwijl Maarten bij hoog en laag vol hield dat hij een tweepersoons kamer had gewijzigd in een vierpersoons. Tot op dit moment is me nog niet duidelijk wat het nu was, dus ik vermoed dat onze Duitse gastvrouw gelijk had. Nadat diezelfde gastvrouw om de rust te bewaren Maarten maar gelijk gaf konden we naar de kamer. Een prettig verrassing, want de kamer was veel groter en comfortabeler dan menig DBA-er verwacht had. Nadat de spullen gedumpt waren was het tijd om de innerlijk mens wat te versterken.


Vervolgens omkleden en we konden met zijn drieën op MTB pad, terwijl Anne de stoute wandelschoenen aan trok om wat minder intensief de benen te strekken. Op het programma stonden 65 km met zo'n 1500 hm's. Geen kattenpis dus. De GPS-en gingen aan en binnen een kilometer doemde er al een helling op die ons de schrik in de benen deed slaan. 2 knikjes van een paar honderd meter met percentage van rond de 20%. Sjoerd kon direct al van de fiets, Maarten uiteindelijk ook en ik kwam hijgend en piepend als paard boven zonder af te stappen. Lekkere warming up. Boven aangekomen kwamen we er al snel achter dat we de route verkeerd om aan het rijden waren....en dus konden we die steile stukken weer afdalen. Dat is een stuk minder relaxed dan dalen op de weg kan ik je verzekeren. Toen we dat overleefd hadden en langzaam gewend waren aan het navigeren (de route was gps-technisch van matige kwaliteit) kregen we er steeds meer schik in. De paden waren over het algemeen breed en goed begaanbaar. Wel erg steil soms, maar ja, daar kwamen we tenslotte voor.


Hier en daar werden we verrast door fikse modderpoelen maar meer problemen dat een bemodderd tenue en dito fiets leverde dat niet op. Hoewel. in 1 afdaling moest ik uitwijken voor een overstekende vis...(echt waar!). Dat afdalen ging ook steeds beter, hoewel af en toe wel eng omdat het pad bezaaid lag met bladeren en je dus niet kon zien wat daar onder lag. Al snel kwamen we er ook achter dat klimmen hier ook echt klimmen betekent. Niet alleen omdat de klimmen zo lang waren maar ook door de lange gemiddelde snelheid. Daardoor was je al snel 20 minuten tot een half uur aan het harken. Sjoerd ging zoals verwacht als beste omhoog maar wederom verbazingwekkend was het gemak waarmee onze geblesseerde penningmeester kon volgen. De man is niet kapot te knuppelen dit MTB seizoen, and believe me, I tried....

Op en af bleef het gaan en langzamerhand begon ook de duisternis voorzichtig in te vallen. Net op tijd bereikten we Winterberg en met wat hulp van Google maps hadden we op de grens van dag en avond het hotel weer in zicht. Intussen waren we bijna 70km en ruim 1600 hm's verder.



Anne was al teruggekeerd van haar wandeltocht en nadat iedereen door de wasstraat was geweest was het tijd om de brandstof bij te vullen. Omdat de meesten van de aanwezigen redelijk makkelijk zijn uitgevallen viel de keus op het restaurant van het hotel. Een goede keuze bleek gelukkig. Na het diner was het tijd voor een avondwandeling om vervolgens de Bierstube van het hotel in te duiken. Van alle goede voornemens om vroeg naar bed te gaan kwam niet zoveel. Hoe meer bier, hoe sterker de verhalen en hoe minder zin om te gaan knorren. Anne schakelde net zo makkelijk van de Weisswien over op de Baileys met ijs als dat Sjoerd zich liet overhalen om samen met mij het allerallerallerlaatste biertje te nemen. En ja, dan kon Maarten natuurlijk niet achterblijven. Het wat later naar bed gaan dan gepland was niet zo'n  probleem aangezien we uur extra slaap in de schoot geworpen kregen wegens de overgang naar wintertijd.

Fris en fruitig ontwaakten we dan ook de volgende ochtend. Een heerlijk stevig Duits ontbijt later waren we weer klaar om Winterberg en omgeving aan te vallen. Deze keer ging het zuidelijk van de stad. De route was sneller gevonden dan een dag eerder, tijd om fatsoenlijk warm te draaien was er echter ook nu weer niet. Door een plakkerige drab ging het meteen met een stevig percentage omhoog. Sjoerd nam direct de kuierlatten, Maarten en yours truly smachtend achterlatend. De hartslag bereikte niet de hoogtes die ik gewend was. Nog niet volledig hersteld dus, maar ach, who cares. De omgeving was weer schitterend en het gezelschap al evenzo. Na deze klim was het tijd voor een rustige afdaling en vervolgens kwam de zwaarste klim van het weekend. Over een halve kilometer ging het gemiddeld meer dan 15% omhoog met uitschieters naar 25%. Ik kan je verzekeren dat 500 meter dan ineens heel lang is.... Deze zware klim werd gevolgd door een dito afdaling. Alle zeilen moesten worden bijgezet om heelhuids beneden te komen. Zwaar maar supergaaf.



Na nog een lange maar niet zo steile klim was het tijd om het snelheidsrecord van dit weekend neer te zetten. Met ware doodsverachting stortte ik me in de afdaling, onderwijl een top van 60 km/u noterend. Toen moest ik vol in de remmen omdat er ineens een splitsing opdoemde. Dat ging met veel herrie en opspattend grind gepaard wat weer toen een schaterlachende Sjoerd leidde. Nadat ik de goede afslag toch net gehaald had kwamen we op een afdaling met om de 100 meter een schansje waardoor je onvrijwillig over vele meters gelanceerd werd. Briljant!


Ook Maarten joeg ik nog een keer de stuipen op het lijf door vol in de remmen te gaan bij een gemiste afslag. De eerste 25 km van dag gingen in een erg vlot tempo ondanks mijn en Maartens vermoeidheid. Later bleek ook waarom. In de laatste 15 kilometer moesten er nog zo'n 400 hoogtemeters overbrugd worden.... Uiteindelijk lukte het toch nog vrij vlot om die hindernis te overwinnen en zoals elke keer was de beloning in de vorm van een prachtig uitzicht adembenemend.



Na een kleine drie uur, 44km en 1.000 hm's en nog wat druilerige regen op het eind waren we weer terug bij het hotel.



Daar troffen een redelijk kapotte Anne die naar eigen zeggen een prachtige wandeling had gemaakt en nu zat te genieten van een welverdiende kop thee. Wij mochten we nog gebruik maken van de douches, en geloof me, dat was nodig. Na nog een stevig lunch genuttigd te hebben ging het huiswaarts en was dit heerlijke weekend alweer voorbij.

Conclusie: prachtige omgeving, niet te technische tracks en meer dan voldoende hoogtemeters te maken. Hotel was geweldig. We moeten dus in het voorjaar zeker nog een keer terug voor hoogtemeters met de wielrenner.

Maarten, Anne en Sjoerd: bedankt voor weer een memorabel DBA-weekend!

3 opmerkingen:

Rspauwen zei

Ziet er uit als een gezellig weekend en mooie routes, zou ook graag willen sparen voor MTB!

Eric zei

Heb jij nog geen MTB? Dan zou ik Sinterklaas maar eens lief aankijken, want bij jou in de buurt kun je echt geweldig mtb-en

Rspauwen zei

I know... afgelopen 2 jaren was ik vooral bezig met de nieuwe racefiets. Maar nu lijkt het me toch ook wel leuk om een MTB te hebben. Ik zag op Marktplaats nog een goedkope Canyon, maar hun nieuwe 29" lijkt me toch ook wel leuk, alleen is die minimaal €1500.