Eifel revisited

Gisteren met een forse DBA delegatie wederom in de Eifel wezen fietsen.



Deze keer wat zuidelijker dan de vorige keer, om nog meer hoogtemeters te kunnen maken. Daardoor, en door het switchen naar zomertijd, een hele korte nachtrust gehad. Om kwart voor tien werd er ingeklikt en konden we met maar liefst 8 man, correctie, 7 man en 1 vrouw, loos.

 Het navigeren ging in het begin wat lastig, maar toen we eenmaal buiten de bebouwde kom waren ging het meteen goed omhoog. Een klim van een kilometer of 6, gemiddeld rond de 6%.

Iedereen had zichzelf voorgenomen rustig te beginnen, maar er zijn er natuurlijk altijd een paar, waaronder de schrijver dezes, die zich niet in kunnen houden, en dus ging al snel het tempo flink omhoog. Anne, Cor en Rini, die een verkorte versie van de route zouden doen (120km) vonden het wel prima, maar in de kopgroep ontbrandde de strijd al snel. Gijs moest zijn inspanning van afgelopen week bekopen, en moest al snel lossen.

Ruud begon wat achteraan aan de klim, reed in 1 ruk het gat dicht, maar blies zichzelf daar wel bij op, zodat hij alsnog moest lossen. Uiteindelijk lukte het om ook Carlo een stukje los te rijden, maar daarvoor moest de hartslag bij mij wel boven het omslag punt. Sjoerd kon ik net bijhouden, maar dat was meteen wel zo'n beetje de laatste keer die dag.

Na ruim 40 kilometer gingen de rijders van de korte versie rechtdoor, en begonnen wij aan de klim naar Hohe Acht. Een prachtige klim van een kilometer of 8 (!) waarbij we met name in het begin zicht hadden op het legendarische Nurnburgring circuit. Vooral voor Sjoerd en mij een weerzien, gezien ons Grand Prix Legends verleden. Het beeld van die klim was hetzelfde als in het begin: voorop Sjoerd, met daarachter achtereenvolgens ik, Carlo, Ruud en Gijs.

Vervolgens reden we om het oude circuit heen, om bij de ingang van het hedendaagse F1 circuit te komen. Daar knalde er een spaak uit Ruuds wiel, met een redelijk slag in zijn achterwiel tot gevolg. Gelukkig kon hij wel zijn weg vervolgen, en werd er even later een pauze ingelast. Wegens het ontbreken van Kuchen, werd er noodgedwongen gekozen voor een hamburgen in de lokale Imbiss.

Alleen Sjoerd beperkte zich tot een lichte Salat. Bij vetrek stond Sjoerds achterband leeg. Vlug een nieuwe er in en weer verder, want er waren nog zo'n 70km af te leggen.

Daarin bleken nog 2 lange klimmen te zitten, waar nu Carlo telkens als tweede boven kwam. Ik begon elke keer een eindje achter hem, kwam wel wat dichterbij, maar kon het gat niet dichtrijden. De conclusie dat Carlo en ik erg aan elkaar gewaagd zijn is dan ook gerechtvaardigd. Ik kan dan ook ruimhartig toegeven dat ik spijt heb van mijn trainingsadviezen.....

Vlak voor het eind hadden we de volgende panne: Gijs' ketting stond op knappen. De helft van een schakel had het al begeven, maar gelukkig bleef de boel verder heel tot het eind van de rit. Dat eind kwam na bijna 147 km's en bijna 2.700 hm's. Voorwaar een pittig ritje. De korte afstand rijders zaten al enige tijd op ons te wachten, en in een vloek en een zucht waren de auto's weer ingeladen. Het einde van een prachtige fietsdag.

Nog 1 opvallend ding: tijdens de hele rit zijn we misschien 5 wielrenners tegen gekomen. Wat een rust. Ongetwijfeld gaan ze ons nog vaker zien dit jaar, daar in die Eifel.