Eindelijk in actie tijdens een cyclo dit seizoen, en het ging echt waardeloos. Maar wat een heerlijk gevoel om weer eens door te bergen te rijden, mezelf afvragend waar ik aan begonnen ben.
Waar waren we gebleven? Ohja, eind maart, een ritje door de Eifel. De maand daarna ging het nog redelijk cresendo, met bijna 900 km en de nodige hoogtemeters. Maar daar hield het tot nu ongeveer wel mee op. De gehele maand mei bracht ik door in de Verenigde Staten. Daar waren wel plannen om te fietsen, maar door het slechte weer kwam dat er niet van. Verder dan twee, weliswaar erg mooie. ritjes door de bergen rond Salt Lake City kwam het niet.
Thuisgekomen was er weinig tijd, want ik moest naar Mali voor mijn werk. Meteen daarna gevolgd door een week Geneve. Dat laatste gaf me de gelegenheid om de fiets weer eens onder het stof vandaan te halen voor wat Franse hoogtemeters. Dus afgelopen zaterdag met hondeweer vertrokken richting Morzine, voor de cyclo La Morzine. Dat hondeweer bleef het, tot aan de start. Daar werd het gelukkig droog, en kon ik aan de Col Joux Vert beginnen. Een mooie opwarmer. Bovenop was het 5 graden en mistig, maar al snel begonnen de beloofde zon terrein te winnen. Er volgden verschillende niet te lange maar wel behoorlijk steile beklimmingen, en eigenlijk was ik wel tevreden over mijn conditie. Ik ging weliswaar niet hard, maar lijden was er niet bij. Tot de laatste col, de fameuze Joux Plane. Daar, waar het Ulrich ooit eens lukte om Armstrong te lossen, was het weer ouderwets lijden.
Als een slak kroop ik deze toch wel erg zware col op, maar het gevoel bij de finish maakte het ook nu weer meer dan goed.
Met een goed gevoel ging het daarna richting Geneve, waar ik met een collega op dinsdag nog een rondje gefietst heb. Deze collega gaat binnenkort de Marmotte fietsen, en bij de beklimming van de gevreesde Mont Saleve fietste hij dan ook rondjes om me heen. De Mont Saleve stond nog in mijn geheugen gegrift van de Tour for Life van vorig jaar, omdat Nando Boers daar over de railing ging op een erg moeilijke afdaling. Dat stuk fietsten wij nu omhoog, en het werd wel duidelijk waarom die afdaling zo moeilijk is. De middelste vijf kilometer zijn meer dan 11%....Boven gekomen genoten van het uitzicht, en de route die ik op mijn Egde 500 (ja, die is er inmiddels. De zwarte) geladen had opgepikt.
Ik heb nu nog twee weken de tijd om me voor te bereiden op de Dolomieten Marathon. Een snelle tijd zit er niet, daarvoor heeft de conditie teveel geleden. Maar 6,5 uur.... wie weet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten