De Sean Kelly

Eind augustus nadert, en dus werd het tijd om weer eens wat heuveltjes op te zoeken. Waar kan dat beter dan in de Ardennen, en de Sean Kelly hadden we nog nooit gefietst, dus de keuze was snel gemaakt.


Een goede keuze bleek achteraf. Om het vroege opstaan te vermijden hadden we (i.c. Maarten) een hotelletje geboekt in het (dachten wij) nabijgelegen Trois Ponts. Nadat we onze fietsen op de kamer geparkeerd hadden was het snel een restaurant zoeken om wat te eten en drinken. Dat lukte, met een terras op steenworp afstand. Het was maar goed dat het op een steenworp was, want de hoeveelheid geconsumeerde biertjes lag ruimschoots boven de begroting.

Met een behoorlijk duffe kop dus om 7 uur aan het ontbijt, waarna het richting Vielsalm ging. Daar aangekomen was er echter niets of niemand te bekennen. Een goede voorbereiding bleek maar weer eens je halve fietsen, want de start bleek op de top van de Baraque de Fraiture te zijn, nog eens 15 kilometer verderop. Daar aangekomen stonden we toch wel versteld van de drukte. Dat waren AGR taferelen!

Gelukkig hadden onze Belgische vrienden het logistiek allemaal prima voor elkaar, en in no-time hadden we ingeschreven en zaten we op de fiets.

Het heuveltjes rijden was wel even wennen. Al vrij snel kwamen we onderweg een flinke groep fietsers tegen met AzG shirts. Het bleek Grenzeloos Limburg te zijn. Meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om hier en daar wat kennis te maken. Intussen bleef het parcours op en neer gaan, en liep het bij mij voor geen meter. Toen er echter een extra lus met daarin de Stockeu werd aangegeven draaide ik daar zonder na te denken af. Dat werd me niet door iedereen in dank afgenomen. Of er volgende keer wel even overlegd kon worden, want Maarten wilde toch wel weten waar hij "ja" tegen zei. Het was maar goed dat hij dat niet wist, want die Stockeu is en blijft een kreng van een beklimming. Vlak daarna was er pauze, maar vanwege de drukte sloegen we die maar over. Vreemd genoeg ging het na het harken op de Stockeu een stuk beter met mij. De steile klimmen deden onverlet veel pijn, maar de wat langere klimmen begonnen toch wel te lopen.

Vlak voor de officiële tweede stop lasten wij onze eerste officieuze stop in. Op een terras vlak voor Remouchamps een lekkere cola en toastie, en fietsers kijken. Ook met het begeleidingteam van Grenzeloos Limburg konden we kennis maken. Een klein half uurtje later weer op pad, en we konden meteen aansluiten bij een Veltec trein die net voorbij kwam. Bergaf, dus dat ging lekker hard. Na de drukte van de tweede pauze omzeild te hebben ging het naar de Redoute, gevolgd door de Chambrailles en de Ferrières. Stuk voor stuk pittige klimmen. Langzaam begon het, ondanks het ideale fietsweer toch wel zwaar te worden. Toen zich na zo'n 130 kilometer weer een extra lus aandiende, met de voor ons onbekende Col de Rideux, was er toch lichte twijfel. Na enkele bemoedigende opmerkingen mijnerzijds werd er toch plichtsgetrouw rechtsaf geslagen. Wat volgde was een klim van 3 kilometer met stijgingspercentages volop in de dubbele cijfers. Ook hier kwam de Veltec trein weer voorbij, maar nu was er geen aanhaken bij. Met een zucht van verlichting bereikte ik de top. Na de afdaling kwam al snel pauzeplek 3 in zicht, waar we deze keer wel dankbaar gebruik van maakten.

Vanuit het vertrek daarna was het meteen vals plat omhoog op de Côte de Grandmenil. In principe een klimmetje van niks, maar het Veltec team kwam voorbij en ik riep in een reflex "aanhaken!". Man, wat had ik daar een kilometer of twee verderop spijt van. Terwijl de Veltec leden voor me gezellig babbelend het tempo steeds verder opvoerden, liep mijn hartslag langzaam maar zeker naar zorgwekkende hoogtes. Het was mijn eer echter te na om af te geven. Op het tandvlees bleef ik volgen, en gelukkig dwarrelde er op een gegeven moment iemand in een Veltec shirt af, waarna de rest besloot daar op te wachten, en konden wij weer in ons eigen tempo verder.

Wat daarna volgde was vergeleken met wat we reeds achter de kiezen hadden te verwaarlozen. Zo aan het eind hakte het er nog echter nog flink in, en waren we blij dat het er op zat.

159 kilometer en 2900 was het uiteindelijke resultaat in netto precies 6 uurtjes. Geen gemiddelde om je voor te schamen dacht ik. Zondagochtend nog even de pijn uit de beentjes gefietst met een herstelritje van een uur of twee. Nog steeds op schema voor een zorgeloze Tour for Live!