Ondanks het nodige gemopper van met name de jeugdafdeling vertrokken we donderdag heel erg vroeg richting de Vogezen. Of er die dag gefietst kon worden was niet duidelijk, de weersvoorspelling spraken elkaar op alle fronten tegen. En hoewel het onderweg nog flink regende, was het in de Vogezen prachtig weer. Al even prachtig was het huisje voor dit weekend.
En gezien het mooie weer was het dus snel omkleden en de fiets op. Op het programma stonden twee beklimmingen van de Ballon d'Alsace, aangezien het huisje aan de voet van deze berg lag. Allereerst ging het omhoog vanuit Sewen, de kant die we ook op zaterdag zouden doen, om daarna af te dalen naar St. Maurice s. Mossele, van waaruit we de kant die bij de kleine Trois Ballons op het programma staat deden.
Die eerste klim viel nog niet mee. Het was erg warm, en die kant van de Alsace is toch wel de moeilijkste. Boven gekomen waren er dan ook veel bezorgde gezichten.
De tweede beklimming ging echter voor ieder al een stuk beter. Behalve voor Carlo, die het na de eerste klim voor gezien hield, en rust prefereerde boven inspanning.
De volgende dag was het een tochtje van 40 kilometer om de startbewijzen op te halen, en werd ook de verlate Maarten liefdevol in de armen gesloten. En zo kon het gepieker en gespeculeer beginnen. Blijven we bij elkaar? Doen we de eerste klim volle bak? Blijft het droog? En zo viel de één na de ander langzaam (en soms heel langzaam) in slaap.
Toen de wekker ging zaterdagochtend was het schrikken geblazen. Regende tikte onophoudelijk tegen de ramen. Al mopperend werd het ontbijt genuttigd, en de spullen in de auto geladen. Strak om 6 uur vertrok de karavaan om mooi op tijd in het startvak aan te sluiten. Sjoerd besloot vanwege het weer bij de groep te blijven, en zo kon het om iets voor half 8 loos.
Rini raakte direct betrokken bij een valpartij, die de overige DBA-ers konden ontwijken. Gelukkig viel de schade mee en kon hij zijn weg vervolgen. Ik had van dit alles niets meegekregen. Gedreven als ik was begon ik aan een inhaalpartij om zo ver mogelijk naar voren aan de klim van de Servance te beginnen. Dat lukte aardig. Desalniettemin was het dringen geblazen op de Servance. Mijn eerste incident van die dag vond al snel plaats: mijn windbreker viel uit mijn achterzak in mijn achterwiel. Gelukkig kon ik 'm er zonder schade weer uithalen, en snel mijn weg vervolgen. Intussen zaten alleen Ruud en Sjoerd nog bij me. Het klimmen ging wel lekker, hoewel het door de hoge vochtigheidsgraad flink zweten was. Ruim twee kilometer voor de top gebeurde waar ik al voor vreesde: lek. Snel aan de kant, bandje er uit, stuk glas er uit, nieuw bandje er in, en pompen. Al met al koste dat een minuut of 10, en was de hele DBA, behalve Rini, alweer gepasseerd.
Teleurgesteld vervolgde ik mijn weg. Netto was mijn tijd tot de top van de Servance 8 minuten sneller dan vorig jaar, bruto echter 2 minuten langzamer. Bovenop stond de hele ploeg te wachten, en gezamenlijk ging het over de Menil en de Oderen. Boven op de Oderen was de achterstand op het schema van vorig jaar al weer omgezet in een voorsprong, en dat gaf de burger moed. Carlo attendeerde mij vervolgens op een Belg met een voetpomp en ik maakte daar gebruik van om mijn voorband weer op 8 bar te brengen. Maar heftige gevolgen.
Want 2 kilometer in de afdaling van de Oderen, bij een snelheid van meer dan 70 km/u begaf mijn voorband het met een luide knal. Gelukkig bleef ik op de fiets en kwam ik langzaam tot stilstand aan de linkerkant van de weg. Ik gebaarde naar de rest om maar door te rijden. Sjoerd bleef gelukkig bij me, en samen vervingen we de lekke voorband. Bij het oppompen klonk echter wederom een luide knal. Nu hadden zowel binnen- als buitenband het begeven. Eind Trois Ballons ging het door me heen. En hoe kom ik nou thuis. Twee kilometer bergop lopen met wielrenschoenen trok me niet echt, dus maar geprobeerd de organisatie te bellen. Terwijl Sjoerd zijn telefoon hoorde overgaan, stopte er een bestelbusje. Blijkbaar van de organisatie, want binnen 3 minuten was ik voorzien van functionerend voorwiel, dus met nieuwe binnen- en buitenband. Superservice!
Vervolgens onze weg vervolgd, maar de moraal was toch wel geknakt. Hele jaar naar uitgekeken, en na nog geen 60 kilometer geen kans meer op een fatsoenlijke tijd. Al keuvelend reden Sjoerd en ik het ene na het andere groepje voorbij op het vlakke, en in de klim was dat al niet anders. Vlak voor de top van de Bramont besloten we toch maar door te rijden, misschien dat we nog wat DBA-ers op konden pikken. Nou, dat kon, want aan het begin van de Route de Cretes stond de hele ploeg te wachten. Dat was de aanzet tot een lekker potje fietsen de rest van de dag. Een heftige racepartij over de Route de Cretes, en toch wel tegenvallende klim van de Hundsruck, en dat parcourskennis belangrijk is bleek tijdens de klim van de Alsace. Bij bijna iedereen ging dat beter dan donderdag.
Daarna was het een stevig potje afzien voor mij. Om wat voor reden dan ook liep het stuk terug naar Champagney voor geen meter. Gijs zag ineens weer het licht en sleurde op kop van een flinke groep, maar ik kon me er nauwelijks toe zetten aan te haken. Geen kracht, geen energie en geen motivatie. Zo ging het vervolgens, na een laatste stop richtng de Planche. Die moest er volgens maar aan geloven, en als tweede, niet al te ver achter Sjoerd, kwam ik boven. Dat doel was gehaald, maar veel voldoening kon ik er niet uit halen. Dat kon ik wel uit de manier waarop de mannen op me gewacht hebben en me geholpen hebben. En op de manier waarop we een visitekaartje hebben afgegeven, met name op de wat vlakkere stukken. Veel deelnemers zullen ons dankbaar zijn voor het beulswerk van Gijs, Sjoerd en Ruud, en in iets mindere mate Carlo et moi. Mooi werk mannen.
Carlo kreeg vervolgens van Ruud de derde plaats en toch nog een PR in de schoot geworpen. Alweer een stukje teamgeest om een puntje aan te zuigen. Groot was eenieders verbazing toen een kwartiertje later Maarten zich al meldde. Wegens met name Grote Boodschap perikelen had onze Shadow wat achterstand opgelopen, maar deze beperkt op een manier die bij ieder bewondering afdwong.
En toen was het wachten op de diesel van het gezelschap. 11 uur na de start kwam Rini, redelijk fris en supertrots over de finish en kon het terug naar huis, naar de BBQ.
Conclusie: vanuit een sportief oogpunt was het voor mij een deceptie. De HAC toonde achteraf aan dat ik een netto fietstijd van 8 uur en 1 minuut had. En tijd van onder de 8.30 was dus makkelijk mogelijk geweest. Dat dat echter niet het belangrijkste is tijdens zo'n weekend moge duidelijk zijn. We hebben als team perfect gefunctioneerd, en het deed me echt verschrikkelijk goed dat de hele ploeg op me wachtte. En ondanks dat wachten zette iedereen ook nog eens een prima tijd neer.
Kortom, een superstrak weekend, en een geweldig opmaat naar de Marmotte. Mannen, bedankt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten