Niets minder dan het DBA kampioenschap off-road stond er dit weekend op het programma. De Lithse Ham Cross, georganiseerd door TC Lith werd voor de 3de keer georganiseerd en dat was een mooie aanleiding om eens aan een crosswedstrijd mee te doen en er meteen maar deze titel aan te hangen.
Echter, eerst was het de beurt aan de Next Generation, die zich weer eens het vuur uit de sloffen liep,
Ruud gaf het goede voorbeeld door bij de hardloop cross een 4de plaatst te scoren. Bijna 10 kilometer ruim binnen de 40 minuten op zo'n zwaar parcours, da's geen kattepis. Het inspireerde zowel Joep als Ties.
Om 13.20 uur ging het hele setje van start.
Bij de eerste doorkomst was de koers al aardig in de plooi gevallen.
En dus werden de mannen 3de en 4de overall en 1ste en 2de in hun klasse.
Dat leverde naast een beker en nog wat andere prijzen deze foto op:
Daarna was het de beurt aan de heren op de fiets. De schrik sloeg me om het hart bij het verkenningsrondje. Bijna letterlijk want ondanks de minieme versnelling zat de hartslag direct sky high. De beroemde Lithse klei, in combinatie met een regenachtige dag van te voren en een hoge waterstand zorgden voor een zuigende klei zoals ik die nog nooit heb meegemaakt. En dan lag het parcours er nog goed bij.... Wat moest dat worden als hier een man of 50 overheen gedenderd waren?
Nou, dat werd dus een loodzwaar tochtje van een uur en een beetje, zeker voor deze pannenkoek! Doordat ik de eerste ronde al meteen op mijn snufferd ging was ik de hele koers veroordeeld tot achtervolgen. En meer dan dat werd het ook niet. Voorin (dat is: voorin het DBA kampioenschap) was het een heel stuk spannender, getuige het verslag van de Nis:
De warmup-ronde maakte al gelijk duidelijk dat het Lithse rondje niet in de herstelmodus kon worden genomen. Ik zat in dit rondje al aan de maximale hartslag. De wedstrijd was geweldig. Eerst ronden lang achter Ruud aangezeten, kon aardig in de buurt blijven en was eigenlijk al content dat de horzel Beer op gepaste afstand volgde. Cor streed ondertussen zijn eigen strijd en bleef keihard doorvechten en gaf nooit op (chapeau Cor!). Na een paar ronden passeerde ik Ruud op een steile helling (achteraf hoorde ik van Ruud dat hij van boven naar beneden was gegleden). Die helling was een scherprechtertje, waar later ook een andere helling beslissend bleek te zijn. Na een rondje op kop, ging ik op dezelfde helling op m'n plaatje en kwam Ruud weer voorbij en nam gelijk een stevige lengte. In de zandbak kon ik weer een stukje dichterbij komen, maar toen ik zo in tegengestelde richting keek... zag ik daar Eric op stoom komen. "Wat zullen we nou krijgen?", dacht ik. Ik twijfelde even 'gas geven of rustig aan doen, Beer laten bijkomen en dan een koekie uitdelen'... maar het probleem loste zich vanzelf op omdat ik een ronde later zag dat de afstand weer gelijk was geworden dan eerder. Dat stelde me gerust. Ik gokte nog een keer en zette nog eens aan om in de buurt van Ruud Run Ruud te komen. In de voorlaatste ronde zag ik dat Ruud niet meer trappend een hellinkje in de lus net voor de dijk kon komen. Dat sloeg ik op in mijn computertje met de gedachte... 'als ik bij 'm in de buurt kan komen en daar zelf fietsend omhoog kan....'. Het dichterbij komen lukte eigenlijk niet helemaal, maar toen het hellinkje er aan kwam ben ik daar volle bak omhoog gekomen. Ruud liep, ik fietste (nou ja, fietste, zeg maar harkte) omhoog en zat in zijn wiel boven. Op de bluf passeerde ik 'm en ging de afdaling en om nog even aan te zetten. Ik hoorde iemand in mijn rug, waarvan ik dacht dat het Ruud was en gooide er nog maar een push uit (wetend dat het de laatste ronde was). Boven op de dijk keek ik achterom en zag ik Ruud een meter of dertig achter me. Even de grote plaat op de dijk... mooi niet. Thuis bleek dat de dader modder en een stuk afzetlint was, maar ik kon niet meer schakelen. Na wat geduw en getrek kreeg ik 'm in een verzet waarmee ik de eerste keer van de dag boven de 30 km kon. Bij het afgaan van de dijk zag ik dat het wel goed zat, Ruud kwam niet meer dichterbij. Tot mijn grote vreugde en minstens zo grote verbazing kon ik als eerste DBA-er over de meet! Daar stond een DBA-ontvangstteam. Rini had inmiddels zijn razende reporter-positie verlaten en was waarschijnlijk weer huiswaarts. Nadat ik even nodig had om de hartslag naar normale waarde te laten dalen en ik de felicitaties kreeg van Ruud en Eric, was het even wachten op Cor. Cor die we voortaan maar de naam Corakter moeten geven, kwam puur op wilskracht en Corakter binnen. Hij en Ruud mochten van de organisatie nog mooie prijzen in ontvangst nemen. Cor nam ook nog een slot uit de loterij mee (niet te verwarren met lot uit de loterij). Als afsluiting met z'n allen op het ietwat hoog uitgevallen ereschavot, alwaar ik voor het eerst in mijn wielercarrière de nummer 1 positie mocht innemen. Na het kort maar krachtig aanheffen van het Hisse Volkslied (Heesch, O Heesch het mooiste plekje) was het formele gedeelte weer gedaan.
De Nis werd dus eerste, op de voet gevolgd door Ruud en ik daar weer een minuutje achter en Cor maakte het kwartet vol.
Ik had het extra zwaar omdat ik een megagrote camera moest meesleuren om te proberen een beeldverslag vanuit de wedstrijd te maken. Die beelden heb ik wel, jammer dat het voor mij nooit een echte wedstrjd werd..
Al met al een mooie ervaring die naar meer smaakt. Ohja, voor de duidelijkheid: in de totale einduitslag waren we 29, 30, 32 en 44 van de 50....
En Nis: gefeliciteerd!
Echter, eerst was het de beurt aan de Next Generation, die zich weer eens het vuur uit de sloffen liep,
Ruud gaf het goede voorbeeld door bij de hardloop cross een 4de plaatst te scoren. Bijna 10 kilometer ruim binnen de 40 minuten op zo'n zwaar parcours, da's geen kattepis. Het inspireerde zowel Joep als Ties.
Om 13.20 uur ging het hele setje van start.
Bij de eerste doorkomst was de koers al aardig in de plooi gevallen.
En dus werden de mannen 3de en 4de overall en 1ste en 2de in hun klasse.
Dat leverde naast een beker en nog wat andere prijzen deze foto op:
Daarna was het de beurt aan de heren op de fiets. De schrik sloeg me om het hart bij het verkenningsrondje. Bijna letterlijk want ondanks de minieme versnelling zat de hartslag direct sky high. De beroemde Lithse klei, in combinatie met een regenachtige dag van te voren en een hoge waterstand zorgden voor een zuigende klei zoals ik die nog nooit heb meegemaakt. En dan lag het parcours er nog goed bij.... Wat moest dat worden als hier een man of 50 overheen gedenderd waren?
Nou, dat werd dus een loodzwaar tochtje van een uur en een beetje, zeker voor deze pannenkoek! Doordat ik de eerste ronde al meteen op mijn snufferd ging was ik de hele koers veroordeeld tot achtervolgen. En meer dan dat werd het ook niet. Voorin (dat is: voorin het DBA kampioenschap) was het een heel stuk spannender, getuige het verslag van de Nis:
De warmup-ronde maakte al gelijk duidelijk dat het Lithse rondje niet in de herstelmodus kon worden genomen. Ik zat in dit rondje al aan de maximale hartslag. De wedstrijd was geweldig. Eerst ronden lang achter Ruud aangezeten, kon aardig in de buurt blijven en was eigenlijk al content dat de horzel Beer op gepaste afstand volgde. Cor streed ondertussen zijn eigen strijd en bleef keihard doorvechten en gaf nooit op (chapeau Cor!). Na een paar ronden passeerde ik Ruud op een steile helling (achteraf hoorde ik van Ruud dat hij van boven naar beneden was gegleden). Die helling was een scherprechtertje, waar later ook een andere helling beslissend bleek te zijn. Na een rondje op kop, ging ik op dezelfde helling op m'n plaatje en kwam Ruud weer voorbij en nam gelijk een stevige lengte. In de zandbak kon ik weer een stukje dichterbij komen, maar toen ik zo in tegengestelde richting keek... zag ik daar Eric op stoom komen. "Wat zullen we nou krijgen?", dacht ik. Ik twijfelde even 'gas geven of rustig aan doen, Beer laten bijkomen en dan een koekie uitdelen'... maar het probleem loste zich vanzelf op omdat ik een ronde later zag dat de afstand weer gelijk was geworden dan eerder. Dat stelde me gerust. Ik gokte nog een keer en zette nog eens aan om in de buurt van Ruud Run Ruud te komen. In de voorlaatste ronde zag ik dat Ruud niet meer trappend een hellinkje in de lus net voor de dijk kon komen. Dat sloeg ik op in mijn computertje met de gedachte... 'als ik bij 'm in de buurt kan komen en daar zelf fietsend omhoog kan....'. Het dichterbij komen lukte eigenlijk niet helemaal, maar toen het hellinkje er aan kwam ben ik daar volle bak omhoog gekomen. Ruud liep, ik fietste (nou ja, fietste, zeg maar harkte) omhoog en zat in zijn wiel boven. Op de bluf passeerde ik 'm en ging de afdaling en om nog even aan te zetten. Ik hoorde iemand in mijn rug, waarvan ik dacht dat het Ruud was en gooide er nog maar een push uit (wetend dat het de laatste ronde was). Boven op de dijk keek ik achterom en zag ik Ruud een meter of dertig achter me. Even de grote plaat op de dijk... mooi niet. Thuis bleek dat de dader modder en een stuk afzetlint was, maar ik kon niet meer schakelen. Na wat geduw en getrek kreeg ik 'm in een verzet waarmee ik de eerste keer van de dag boven de 30 km kon. Bij het afgaan van de dijk zag ik dat het wel goed zat, Ruud kwam niet meer dichterbij. Tot mijn grote vreugde en minstens zo grote verbazing kon ik als eerste DBA-er over de meet! Daar stond een DBA-ontvangstteam. Rini had inmiddels zijn razende reporter-positie verlaten en was waarschijnlijk weer huiswaarts. Nadat ik even nodig had om de hartslag naar normale waarde te laten dalen en ik de felicitaties kreeg van Ruud en Eric, was het even wachten op Cor. Cor die we voortaan maar de naam Corakter moeten geven, kwam puur op wilskracht en Corakter binnen. Hij en Ruud mochten van de organisatie nog mooie prijzen in ontvangst nemen. Cor nam ook nog een slot uit de loterij mee (niet te verwarren met lot uit de loterij). Als afsluiting met z'n allen op het ietwat hoog uitgevallen ereschavot, alwaar ik voor het eerst in mijn wielercarrière de nummer 1 positie mocht innemen. Na het kort maar krachtig aanheffen van het Hisse Volkslied (Heesch, O Heesch het mooiste plekje) was het formele gedeelte weer gedaan.
De Nis werd dus eerste, op de voet gevolgd door Ruud en ik daar weer een minuutje achter en Cor maakte het kwartet vol.
Ik had het extra zwaar omdat ik een megagrote camera moest meesleuren om te proberen een beeldverslag vanuit de wedstrijd te maken. Die beelden heb ik wel, jammer dat het voor mij nooit een echte wedstrjd werd..
Al met al een mooie ervaring die naar meer smaakt. Ohja, voor de duidelijkheid: in de totale einduitslag waren we 29, 30, 32 en 44 van de 50....
En Nis: gefeliciteerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten