maandag 12 maart 2012

Je hebt van die dagen...

...dat je achteraf alleen maar kunt concluderen dat je beter in bed had kunnen blijven liggen. Gisteren had ik zo'n dag. De voortekenen waren veelbelovend. Ga maar na: temperatuur in de dubbele cijfers, niet al te veel wind, mooie route gevonden op internet en on top of that all: maar liefst 7 man/vrouw hadden aangegeven wel met mij op stap te willen. Zo mooi als het leek werd het echter niet. Bij lange na niet...

TWC de Voorsprong had de route geleverd dus vol goede moed ging het richting Oijen waar we de pont namen en zonder problemen in de mooiste provincie van ons land kwamen. Daarna begon het gedonder. Voordat Ruud afdraaide (die nam een relatieve rustdag) begon mijn Isaac alweer te kraken als een oud karrewiel. Bloedirritant, en de, al dan niet welgemeende, adviezen waren niet van de lucht. Uiteraard deed ik of mij dat niet deerde maar de ergenis was er wel degelijk. Niet over de opmerkingen maar over mijn krakende fiets. Daarbij kwam dat het GPS bestand blijkbaar wat weinig trackpoints bevatte waardoor de route steeds uitviel op mijn Egdge. Nog niet veel aan de hand zou je zeggen. De route was wel volgens verwachting en het geheel vlotte allemaal prima. Tot ik een minder prettig aanvaring had met het achterwiel van Erik. Een klassiek wielren incidenet. Ik zou graag Derijks de schuld geven maar ik ben bang dat ik zelf van mijn lijn af week. Anyway, dankzij mij judo verleden kon ik de lichamelijk schade van de valpartij op dat moment beperken tot een schaafwond op mijn knie en zere handpalmen. De fiets bracht het er redelijk vanaf. Voorblad schakelen ging niet meer, maar met een 39 er op was dat geen probleem. Wel een forse slag in het wel en de kraak zat er ook nog steeds.Dus piepend en krakend de tocht voortgezet.

In Zaltbommel toverde Maarten ineens een koffiestop uit de hoge hoed. Ondanks een niet al te snuggere serveerster lukte het toch om iedereen van eten en drinken te voorzien waarna we vol goede moed aan de laatste 30 km begonnen. Daar vergat ik vervolgens mijn fietscomputer weer te starten waardoor ik een deel van de km cq route miste. Eenieder die mij een beetje kent weet hoe ik daar over denk.... Maar nog was de gifbeker niet leeg. Nadat we een flitsend Italiaans geklede medecyclist een kwartiertje voor ons hadden laten bungelen moest die er natuurlijk effe flink afgereden worden op de brug bij Hedel. Dat ging uitstekend, de beste man wist niet wat 'm overkwam, maar bovenop aangekomen bleek mijn achterband langzaam leeg te lopen. De laatste 15 km heb ik dan ook met frisse tegenzin afgelegd.

Hopelijk is dit geen voorbode voor de rest van het seizoen maar heb ik alle pech voor dit jaar in 1 ritje gepropt. Deze week rustig herstellen, want ik heb werkelijk waar overal spierpijn, de fiets op orde maken en zondag weer vlammen in de Eifel!

Geen opmerkingen: