Maar ik ben het natuurlijk niet. Er had verdomme zoveel meer ingezeten. Maarja, no use crying over spoiled milk. Het gebrek aan prestatie werd meer dan goedgemaakt door het overschot aan gezelligheid.
Het was enorm jakkeren geblazen, de woensdag dat we vertrokken. Eigenlijk had ik helemaal geen tijd om er een lang weekend tussenuit te knijpen, maar om nou alle fietsplannen de prullenbak in te donderen ging me toch echt te ver. Dus woensdag lang gewerkt, hals over kop naar de musical van mijn oudste zoon, die afscheid nam van zijn basisschool, struikelend over mijn eigen voeten terug om alles (alles? ja alles!) in te pakken en de fietsen op de drager te gooien om vervolgens slechts een kwartiertje te laat bij ons nieuwste lid te arriveren. Vervolgens ging het de nacht in over een veel te drukke en veel te opgebroken A3, om het vervolgens licht te zien worden in de Dolomieten. Voldoende slaap gehad, keurig appartement, kortom, aan alle randvoorwaarden was voldaan.
Der Ruut und der Rinie hatten wir onderweg al ingehaald, en de jeugdafdeling meldde zich een uurtje later ook. De eerste copieuze maaltijd was een feit en met volle buikjes konden we de fiets op. Het onvermijdelijke Sellarondje. Voor bijna iedereen een weerzien, voor onze gecervelode IT-er uit Heesch een kennismaking. Ik weet niet hoe het hem beviel, maar ik had het er niet zo op. De ervaring leert dat de eerste dag in de bergen altijd harken is, en de beperkte nachtrust zou daar geen positieve invloed op hebben. Maar allereerst lekker afdalen naar La Villa, vervolgens naar Corvara en daar de Campolongo op. Geen schokkende klim, dus gauw door naar de Pordoi. De mooiste van de 4 klimmen in het Sella-rondje en ook de best lopende.
Na een lekker lopende afdaling waarbij een paar auto's het zichzelf erg lastig maakten door ons er niet voorbij te laten kon er worden begonnen aan de Sella. De lastigste van de vier, en dus een mooie plek om de concurrentie eens uit de tent te lokken. Tot mijn verbazing hapte Gijs meteen, maar moest hij het al snel laten lopen. Ruud wilde zich inhouden, liet mij begaan, maar reed vervolgens het gat dicht alsof hij op zondagochtend over de dijk fietste. Met de tanden op elkaar gooide ik er een paar vloeken uit toen hij mij vervolgens ook nog eens liet staan als een vuilniszak. Test dus maar half geslaagd....
De afdaling naar de Gardena ging ondanks het slechte wegdek goed, en we waren op tijd om een barricade op de weg op te richten om Rini te verhinderen af te dalen naar Wolkenstein. Dat lukte wonderwel en de eenvoudige klim naar Gardena werd gezellig samen genomen. Tenminste, ik deed alsof. Tot mijn verbijstering kon ik bij de laatste paar haarspeldbochten Rini niet achterhalen. Het beetje zelfvertrouwen dat ik had meegenomen verdween als spreekwoordelijke sneeuw voor de al even spreekwoordelijke zon. Het laatste stukje omhoog naar het huisje liet hetzelfde beeld zien. Hoog in D2 liep ik geen meter in op der Rinie, dat als zwaluw langs de bergflanken dwarrelde. Het moet niet gekker worden dacht ik nog..... Erik had nog een beetje moeite alle indrukken (en hoogtemeters) te verwerken.
Gijs liep zich alweer te verontschuldigen en in te dekken, en Ruud hoorde ik niet. Een goed teken voor hem, een iets minder vooruitzicht voor de concurrentie. Wel jaagde hij nog even de ongenaakbaar geachte gespierde breinaald uit Oss Noord op de kast door hem in een sprint bergop te verslaan. Een veeg teken bleek later in het weekend.
Na deze fysieke inspanningen was het tijd om de buurman (een cafe/hotel) te bezoeken voor wat echte Italiaanse koffie. Gezelligheid kent natuurlijk geen tijd, en Erik werd even wegwijs gemaakt in de DBA annalen: wie had er ook weer wat gepresteerd en wanneer. Als tegenprestatie trakteerde hij ons op een paar smeuïge Nis-anekdotes die in de toekomst nog zeker van pas zullen komen.
De volgende dag begon met wachten op de laatste DBA-afgevaardigde. Anne had, stoer als altijd, zich niet uit het veld laten slaan door allerlei vervoersperikelen en was gewoon de auto ingestapt rond een uur of 1 des nachts om zich vervolgens rond 12 uur op het tijdelijke hoofdkantoor te melden. Even wat eten, Anne mocht nog wat slapen en hup de fiets weer op, om de tweede helft van het 105 km rondje te doen. Dus de Campolongo, een mooi eind afdalen en vervolgens de Falzarego op.
Die laatste klim herinnerde ik me als goed lopend en om het lijf in de race-stand te krijgen besloot ik die maar eens op wedstrijd snelheid te doen. Weer was dat niet echt lekker voor het zelfvertrouwen, en in mijn hoofd begon ik de doelstelling voor zondag meer en meer aan te passen.
Uiteraard zonder dit aan de concurrentie te vertellen, want als die 1 druppeltje bloed ruiken storten ze zich als een stel uitgehongerde piranha's op je. Rug rechthouden dus. Helaas stond ploegleider Gijs boven op de Falzarego om mijn uitgemergelde kop digitaal vast te leggen en dit triomfantelijk aan de rest te laten zien.
Na nog het laatste wipje naar de Valparola te hebben gemaakt was het tijd voor het snelheidsrecord van dit weekend: 82,3 km/u. Dat had nog iets harder gekund maar ik moest net effe te vroeg in de ankers voor Sjoerd. Toch een mooie snelheid.
's Avonds weer een voedzame en smakelijke (ja, het gaat echt samen) van Chef Gijz en zijn lieftallige assistente, en voor we het wisten was het alweer zaterdag: rustdag.
En wat doe je op de rustdag, behalve voor jan en alleman startbewijzen regelen? Juist, je gaat naar de coiffeur. Of dat nodig was? Oordel zelf:
Het was trouwens voor het eerst van mijn leven dat ik buiten Nederland naar de kapper ben geweest, en het was uitermate gezellig. Een kapper zoals een kapper hoort te zijn. Verder de dag doorgebracht met een beetje poetsen en vooral speculeren wie welke tijd zou gaan halen. Uiteindelijk voor mezelf maar 7 uur neergepend, dat moest net te halen zijn. 's-Nachts Erik nog een keer geadviseerd om de korte afstand te doen, en samen nog een boom opgezet over het wel of niet meenemen van windjack dan wel armstukken, en voor ik het in de gaten had was het D-day.
Om 6 uur afgedaald naar de start, Anne, Ruud en Gijs succes gewenst, en zo'n beetje helemaal achteraan aangesloten in het laatste vak. Derijks had ineens een groot probleem, dat hem het fietsen onmogelijk dreigde te maken. Gelukkig trok die dreiging voorbij door zich te concentreren op het buiten zetten van de vuilnis en het invullen van de belastingpapieren. Langzaam rolden we naar de start, maar op het allerlaatste moment besloot ik nog een sanitaire stop te maken. Nu kon dat nog zonder tijdverlies. Daardoor miste ik Sjoerd, euh Cor, die snaarstrak stond om de 6 uur aan te vallen en er als een speer vandoor ging. Erik en Rini haalde ik vlak voor Corvara weer in, waar ze even mijn wiel kozen, maar al snel lieten lopen. Tsja, daar hark je dan tussen de duizenden anderen. Ik miste wel een beetje de spanning van het goed moeten zijn. En van het goed zijn, zoals vorig jaar met de marmotte. Anne ben ik voorbij gereden op de Sella, zonder haar te zien. Na het Sella rondje zakte me de moed voor een redelijke tijd helemaal in de schoenen. Na 2.55 uur kwam ik door in Corvara, daar waar ik op een kwartier sneller had gehoopt. De afdaling naar de Giau ging goed, en ook de eerste kilometers van de klim bleef ik maar mensen inhalen. Toen ik halverwege ook nog eens Gijs in het vizier kreeg ging het steeds beter. Tot die verfoeide laatste 2 kilometer. Ik herinnerde me van 3 jaar geleden dat dat een zwaar stuk was, en toch viel het nog tegen. Bovenop maar even rustig de bidons gevuld, en een goede afdaling gereden. Nog steeds ging het wel redelijk. Ik voelde dat de conditie er wel was, maar de macht ontbrak. Uiteindelijk resulteerde dat in een tijd van 7.06. Een tijd van niks. Niet goed, daarvoor had het minstens een half uur sneller gemoeten, en niet slecht, want 3 geleden had ik tijdens dezelfde rit ondervonden wat lijden was, en daarvoor had het minstens een uur langzamer gemoeten. Een onbevredigend gevoel dus.
Een gevoel dat gedeeld moet worden door Sjoerd, euh Cor, die met 6.12 een mooie tijd reed, maar toch teleurgesteld moet zijn. Dat gold zeker niet voor Ruud, die een prachtige 6.21 op de klokken zette, en daar meer dan tevreden over mag zijn. Als 4de DBA-er kwam Gijs een half uur na mij over de finish, en die reed dus ook een kleurloze Maratona. Iets wat niet van Erik gezegd kan worden. In zijn allereerste cyclo bleef hij net boven de 8 uur, maar de ruimte voor verbetering is nog gigantisch. Rini deed het met 8.47 minder dan hij (en ik) gedacht hadden. Misschien toch wat teveel gegeven de eerste dagen. Maar ook voor hem zit er nog steeds een mooie cyclotijd in het vat. Anne spotte met alle wetten door met minimale voorbereiding en een licht geblesseerde knie de tocht toch prima uit te rijden. Een uitslag van plussen en minnen dus.
Wat echter een hele grote plus van het weekend was, was de gezelligheid. Het was ouderwets gezellig, en als er prijzen voor slap ouwehoeren waren uitgereikt had DBA zeker podium gereden. Het goede gevoel overheerst dan ook. Het enige probleem is dat voor DBA het cycloseizoen er grotendeels op zit. De komende dagen dus maar eens op zoek naar een zinvolle invulling van de tweede zomerhelft. De ervaring en teamspirit van het afgelopen weekend werken echt motiverend, ik sta te popelen om weer wat te ondernemen.
Allemaal super bedankt, en op naar het volgende doel!
1 opmerking:
He Beer,
Ik lees nu pas dit stukje, omdat ik er nog steeds heel erg van baal dat ik niet bij de Dolle Mietjes aanwezig was...
Wel een prachtig stukje, en ook voor mij een grote motivatie, om ondanks wat spier pijntjes van de afgelopen dagen, me eigen goed goed voor te bereiden, op de 2e helft ! (van 2011)
Gr. Cor
Een reactie posten