Om de ernstig verzwakte Nis er daadwerkelijk op te leggen op de Stelvio is ook snelheid nodig. Nietsvermoedend meldde Erik zich vanochtend op het afgesproken tijdstip in het kluphuis, klaar voor een rondje peddelen en bijlullen.
Hij kwam van een koude kermis thuis. Eenmaal buiten de stadsgrenzen van Oss werd Ruud op kop gezet om daar met een genadeloos tempo onze benen aan flarden te fietsen. Het eerste half uur lieten we Erik zich nog verschuilen in ons mini-peloton, maar daarna mocht ook hij af en toe kopbeurten draaien. De snelheid liep steeds verder op, en wind mee of tegen maakte geen moer uit.
Het laatste uur leek er een van uitbollen te worden totdat we op de dijk bij Neerloon kwamen. Ruud vond het nodig om er nog een verschrikkelijke snok aan te geven. Ik zat op z'n Dirks op de fiets om bij te blijven, maar Erik begon om zijn moeder te roepen. Hoe hij het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar net toen we als dollen door de polder bij Berghem wilden knallen reed Erik lek. Hij haalde echt het onderste uit de kan met waarschijnlijk de langzaamste bandenwissel ooit.
Helaas voor hem mocht het niet baten, Ruud gooide er de laatste paar kilometer naar Berghem nog even genadeloos de zweep over. Naar adem snakkende melden Erik en ik ons bij Karin op de koffie.
We hebben nog twee weken om Erik helemaal klaar te stomen. Ik wed dat Carlo na dit verhaaltje al zit te bibberen, en ik kan 'm verzekeren, dat wordt de komende weken alleen maar erger. Je wilt niet weten welk Spartaans regime wij voor onze fietsende ITert klaar hebben liggen.
Be afraid Nis, be very afraid...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten