Het was een foto waard geweest: ik in mijn wielerkleding in de tuin, Ans die de tuinslang ter hand neemt en mij vervolgens een koude douche bezorgt.
Dat alles omdat de omstandigheden dermate vochtig waren gisteren dat dat beetje extra water het verschil ook niet meer maakte. Anne meldde zich af wegens lichtelijk fysiek malheur, maar Muis liet zich door een paar druppels niet tegenhouden en meldde zich op tijd in het clubhuis. Ik was echter nog niet zo overtuigd van de noodzaak om te gaan, maar toen het rond 9 uur opeens droog was toch maar de MTB ter hand genomen en op weg naar Zeeland. Drie minuten onderweg en het begon alweer te regenen. Om de komende vier uur niet meer te stoppen.
Aangekomen in Zeeland konden we niet meer inschrijven. De linten-ophaal-ploeg was al vertrokken, maar als we doorreden konden we ze nog wel inhalen, aldus de leden van de organiserende vereniging. Zo gezegd, zo gedaan. Het spoor was makkelijk te volgen, en na een kilometer of 3 hadden we de ophaalploeg al te pakken. Wat volgde was één grote glibber- en glijpartij. Cor kon derhalve zijn nieuw gemonteerde groep direct aan een vuurproef onderwerpen. Een vuurproef die het Shimanospul met glans doorstond. Op de pauzeplek alsnog ingeschreven, en genoten van een heerlijke bak snert.
Na de pauze begon de inspanning bij Cor langzaam zijn tol te eisen, en dan kwam mij wel aardig uit. Nu kon ik op mijn gemaakt de tocht voortzetten, waar ik vorige weken telkens de hele rit met alle meters in het rood moest rijden. Sneller dan verwacht waren we terug en ging het weer huiswaarts. Met als slot de hierboven genoemde scene.
Nog 37 kilometer......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten