Je verzint het niet, zo'n naam. Nou, die van Sportcommunication dus wel. Maar ongeacht de naam stonden er afgelopen zaterdag 4 DBA-ers goedgemutst en hoopvol gestemd aan de start van voormelde cyclo. Naast uw blogger waren dat Rini, Carlo en Cor. Voor hen alle drie de eerste keer, voor mij was het na 6 (!) jaar een weerzien. En er stond nog een aardig rekening open. Lees dit verhaal maar eens van mijn oude blog. Van die oude toptijd (....) kon dus wel wat af.
Na veel bespiegelingen vooraf, tijden en vorm vergelijken, was ik tot de conclusie gekomen dat 7 uur 30 voor mij haalbaar moest zijn. De Nis, dit jaar in ongekende topvorm, had ik ingeschaald op 7 uur. Cor moest het volgens mij in 8.30 uur kunnen doen, terwijl Rini zich mocht richten op mijn oude 'toptijd' van 9 uur 40.
Aan de voorbereiding kon het bij mij niet liggen. Wel wat te weinig getraind, maar de gemaakte ritten waren van hoge kwaliteit: veel kilometers en dito hoogtemeters in de 4 weken voorafgaand. Ook de reis naar de Provence verliep meer dan vlekkeloos, ondanks dat we met 4(!) kerels en evenzoveel fietsen de reis hadden gemaakt in 1 auto. Iedereen had voldoende uurtjes slaap meegepikt om donderdag meteen al in te kunnen klikken. Maar niet nadat we kennis hadden gemaakt met Elly en Pim, trotse eigenaren van dit stukje paradijs op aard. Een zeer prettige kennismaking en die bleek maatgevend voor de rest van het verblijf.
De eerste tocht bracht ons eerst met de auto naar Bedoin om daar vervolgens over de Col de Notre Dame des Abbeilles naar Sault te gaan, van daaruit naar Chalet Reynard en weer naar beneden naar Bedoin. Die eerste col verkeek ik me op een aantal zaken. Allereerst had ik een mouwloos zweetshirtje aan: veel te heet. Vervolgens bleek de klim zo'n 12km lang: veel te lang. En tenslotte was de Nis niet in vorm maar in bloedvorm. Kortom, een hoopvol begin van het lange weekend.
Dat kreeg een vervolg bij de beklimming vanuit Sault. Eerst deed Rini nog even zijn traditionele 'wolkensteintje' waarna we met een gerust hart konden beginnen. Al omhoog fietsend kon ik me niet voorstellen dat er hier in 2006 zo geleden was. Wat me tegenviel was dat ik Cor maar niet kwijt raakte, ook niet toen in de hartslag toch aardig de hoogte in had gejaagd. Met de moed der wanhoop gooide ik er op een stukkie van zo'n procent of 8 maar een heuse dubbele demarrage uit en dat bleek gelukkig voldoende om de hardnekkige Muis kwijt te raken. De Nis daarentegen, die even een sanitaire stop had gemaakt, kwam zo snel terug ondanks mijn inspanningen dat ik er bijna van schrok. Boven gekomen was het even wachten voor de Nis voor we er alledrie waren, waarna we ons in de afdaling konden storten.
Mijn Isaac was nog steeds uitermate nerveus dus ik gedachten was de beslissing om het Fulcrum voorwiel te plaasten al genomen. Na de eerste pintjes van Pim bij terugkomst volgde een voedzame zelfgemaakte maaltijd en een paar wijntjes.
De volgende dag ging het nog rustiger. Vanuit Bedoin de start en de finish verkennen, in omgekeerde volgorde en in het midden de startbewijzen ophalen. De tijd die daarvoor en daarna overbleef werd doorgebracht in ons paradijsje waar naast Pim en Elly nog een zestal uitermate sympathieke en welbespraakte gasten hun tijd doorbrachten. De dag vloog dus voorbij.
Voor we het wisten was het D-day. Na de bekende zenuwachtige schermutselingen gingen we ruim op tijd per fiets naar de start. Daar aangekomen mocht ik met het mooie nummer 66 (met dank aan Ruvar) plaats nemen in het eerste startvak, jaloers gade geslagen door De Nis.
Die vond dat maar niks, dat ik eerder weg kon dan hij. Dat bleek ook wel 12km na de start. Hoewel ik constant voorin had gekoerst was het hem toch gelukt mij te achterhalen. Ik verbaasde me daar over want ik had echt niet stilgezeten. Zelfverzekerd nam de Nis mijn onuitgesproken bewondering in ontvangst om meteen zijn spreekwoordelijke hielen te lichtten. Die zie ik pas bij de finish terug bedacht ik me nog. Dat liep effe anders. Eerst ontmoette ik aan het begin van de klim mede-twitteraar en fietsgek Richard (please to meet you!) om mezelf vervolgens halverwege in de arm te knijpen om te checken of ik niet droomde. Daar reed goddomme de Nis! Hoe kan dat nou? Een km of 2 later (het duurt even voordat je op de Ventoux 200 meter heb overbrugd) kwam het antwoord: geen power. Oorzaak: onbekend. Nadat ik 'm bemoedigend had toegesproken (rustig aan, het komt wel terug) reed ik langzaam bij 'm weg. Wat volgde was een rollercoasterride tegen virtuele tegenstander De Nis. Het moeilijke gedeelte naar Sault doorstond ik uitermate goed ondanks dat ik dacht veel te hard te moeten werken om bij mijn groepje te blijven. De klim naar het Chalet ging goed tot een kilometer of 5 voor het eind (waar blijft dat makkelijke stuk?). Kramp dreigde dus moest het een tandje terug. Toen ik na de afdaling naar Bedoin nog niet was ingehaald heb ik me helemaal leeg gefietst op de laatste 20km. Zelfs in de afdaling naar Beaumes raakte de hartslag nog bijna de D3. Maar het resultaat mocht er zijn. Met 7.01,31 bleef ik De Nis 4 minuten en 9 seconden voor. Voor hem een prima prestatie qua tijd, voor mij een onhaalbaar geachtte. Daarna was het wachten geblazen. Cor plaatste zichzelf op de eeuwige DBA ranglijst voor deze cyclo op het podium door de winnende tijd van Ruud uit 2006 met 16 minuten te verpulveren: 8 uur 42. Het trainen is niet voor niets geweest! Over Rini maakte ik me meer zorgen. Die is geen liefhebber van de hitte (het was minstens 32 graden) en al helemaal niet van dat slopende op en af. Net binnen de 10 uur haalde hij de finish, optisch nog redelijk fris maar hij probeerde ons er van te overtuigen dat dat echt maar zo leek. Na een hap gegeten te hebben ging het op de fiets weer terug naar ons paradijsje waar we onder het genot van de pintjes van Pim en de hapjes van Elly onze sterke verhalen aan de medegasten kwijt konden. Het werd later dan gedacht, maar het was meer dan de moeite waard. Voorwaar een fantastisch weekend!
Na veel bespiegelingen vooraf, tijden en vorm vergelijken, was ik tot de conclusie gekomen dat 7 uur 30 voor mij haalbaar moest zijn. De Nis, dit jaar in ongekende topvorm, had ik ingeschaald op 7 uur. Cor moest het volgens mij in 8.30 uur kunnen doen, terwijl Rini zich mocht richten op mijn oude 'toptijd' van 9 uur 40.
Aan de voorbereiding kon het bij mij niet liggen. Wel wat te weinig getraind, maar de gemaakte ritten waren van hoge kwaliteit: veel kilometers en dito hoogtemeters in de 4 weken voorafgaand. Ook de reis naar de Provence verliep meer dan vlekkeloos, ondanks dat we met 4(!) kerels en evenzoveel fietsen de reis hadden gemaakt in 1 auto. Iedereen had voldoende uurtjes slaap meegepikt om donderdag meteen al in te kunnen klikken. Maar niet nadat we kennis hadden gemaakt met Elly en Pim, trotse eigenaren van dit stukje paradijs op aard. Een zeer prettige kennismaking en die bleek maatgevend voor de rest van het verblijf.
De eerste tocht bracht ons eerst met de auto naar Bedoin om daar vervolgens over de Col de Notre Dame des Abbeilles naar Sault te gaan, van daaruit naar Chalet Reynard en weer naar beneden naar Bedoin. Die eerste col verkeek ik me op een aantal zaken. Allereerst had ik een mouwloos zweetshirtje aan: veel te heet. Vervolgens bleek de klim zo'n 12km lang: veel te lang. En tenslotte was de Nis niet in vorm maar in bloedvorm. Kortom, een hoopvol begin van het lange weekend.
Dat kreeg een vervolg bij de beklimming vanuit Sault. Eerst deed Rini nog even zijn traditionele 'wolkensteintje' waarna we met een gerust hart konden beginnen. Al omhoog fietsend kon ik me niet voorstellen dat er hier in 2006 zo geleden was. Wat me tegenviel was dat ik Cor maar niet kwijt raakte, ook niet toen in de hartslag toch aardig de hoogte in had gejaagd. Met de moed der wanhoop gooide ik er op een stukkie van zo'n procent of 8 maar een heuse dubbele demarrage uit en dat bleek gelukkig voldoende om de hardnekkige Muis kwijt te raken. De Nis daarentegen, die even een sanitaire stop had gemaakt, kwam zo snel terug ondanks mijn inspanningen dat ik er bijna van schrok. Boven gekomen was het even wachten voor de Nis voor we er alledrie waren, waarna we ons in de afdaling konden storten.
Mijn Isaac was nog steeds uitermate nerveus dus ik gedachten was de beslissing om het Fulcrum voorwiel te plaasten al genomen. Na de eerste pintjes van Pim bij terugkomst volgde een voedzame zelfgemaakte maaltijd en een paar wijntjes.
De volgende dag ging het nog rustiger. Vanuit Bedoin de start en de finish verkennen, in omgekeerde volgorde en in het midden de startbewijzen ophalen. De tijd die daarvoor en daarna overbleef werd doorgebracht in ons paradijsje waar naast Pim en Elly nog een zestal uitermate sympathieke en welbespraakte gasten hun tijd doorbrachten. De dag vloog dus voorbij.
Voor we het wisten was het D-day. Na de bekende zenuwachtige schermutselingen gingen we ruim op tijd per fiets naar de start. Daar aangekomen mocht ik met het mooie nummer 66 (met dank aan Ruvar) plaats nemen in het eerste startvak, jaloers gade geslagen door De Nis.
Die vond dat maar niks, dat ik eerder weg kon dan hij. Dat bleek ook wel 12km na de start. Hoewel ik constant voorin had gekoerst was het hem toch gelukt mij te achterhalen. Ik verbaasde me daar over want ik had echt niet stilgezeten. Zelfverzekerd nam de Nis mijn onuitgesproken bewondering in ontvangst om meteen zijn spreekwoordelijke hielen te lichtten. Die zie ik pas bij de finish terug bedacht ik me nog. Dat liep effe anders. Eerst ontmoette ik aan het begin van de klim mede-twitteraar en fietsgek Richard (please to meet you!) om mezelf vervolgens halverwege in de arm te knijpen om te checken of ik niet droomde. Daar reed goddomme de Nis! Hoe kan dat nou? Een km of 2 later (het duurt even voordat je op de Ventoux 200 meter heb overbrugd) kwam het antwoord: geen power. Oorzaak: onbekend. Nadat ik 'm bemoedigend had toegesproken (rustig aan, het komt wel terug) reed ik langzaam bij 'm weg. Wat volgde was een rollercoasterride tegen virtuele tegenstander De Nis. Het moeilijke gedeelte naar Sault doorstond ik uitermate goed ondanks dat ik dacht veel te hard te moeten werken om bij mijn groepje te blijven. De klim naar het Chalet ging goed tot een kilometer of 5 voor het eind (waar blijft dat makkelijke stuk?). Kramp dreigde dus moest het een tandje terug. Toen ik na de afdaling naar Bedoin nog niet was ingehaald heb ik me helemaal leeg gefietst op de laatste 20km. Zelfs in de afdaling naar Beaumes raakte de hartslag nog bijna de D3. Maar het resultaat mocht er zijn. Met 7.01,31 bleef ik De Nis 4 minuten en 9 seconden voor. Voor hem een prima prestatie qua tijd, voor mij een onhaalbaar geachtte. Daarna was het wachten geblazen. Cor plaatste zichzelf op de eeuwige DBA ranglijst voor deze cyclo op het podium door de winnende tijd van Ruud uit 2006 met 16 minuten te verpulveren: 8 uur 42. Het trainen is niet voor niets geweest! Over Rini maakte ik me meer zorgen. Die is geen liefhebber van de hitte (het was minstens 32 graden) en al helemaal niet van dat slopende op en af. Net binnen de 10 uur haalde hij de finish, optisch nog redelijk fris maar hij probeerde ons er van te overtuigen dat dat echt maar zo leek. Na een hap gegeten te hebben ging het op de fiets weer terug naar ons paradijsje waar we onder het genot van de pintjes van Pim en de hapjes van Elly onze sterke verhalen aan de medegasten kwijt konden. Het werd later dan gedacht, maar het was meer dan de moeite waard. Voorwaar een fantastisch weekend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten